★ အိႏၵိယျပည္၌ ဗုဒၶဘာသာ ကြယ္ရျခင္းအေၾကာင္း★

အိႏၵိယျပည္သည္ ဗုဒၶျမတ္စြာ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ မဟာေဗာဓိပင္တည္ရွိေသာ ပထမဆုံး သာသနာ ပႏၷက္ခ်ရာ တိုင္းျပည္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔မွတဆင့္ သီဟို၊ ဗီယက္နာမ္၊ လာအို၊ အာဖဂန္၊ ကေမၻာဒီယား၊ ယိုးဒယား ေဒသမ်ားသို႔ျပန္႔ႏွံ႕ကာ ေနာက္ဆုံး ျမန္မာျပည္သို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုသို႔ သာသနာထြန္းကာရာ ၊ ဘုရားပြင့္ရာ ေဒသပင္လွ်င္ သာသာနာကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရေသးလွ်င္ ကၽြန္ဳပ္တို႔ တိုင္းျပည္တြင္ေရာ မည္မွ် ၾကာေအာင္ သာသနာရွိေနနိုင္မည္နည္း???

အိႏၵိယျပည္၏ သာသနာသမိုင္းကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ေအာက္ပါ အခ်က္သုံးခ်က္သည္ သာသနာကြယ္ ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းျဖစ္သည္ကိုေတြ႕ရပါသည္။
၁။ ရဟန္းေတာ္မ်ား သီလ၊ ေမတၱာ၊ ခႏၱီစေသာ အေျခခံ ရဟန္က်င့္၀တ္မ်ား၌ ေလ်ာ့ပါးအားနည္းျခင္း၊ ေနာက္ဆုံး လုံး၀ သိကၡာမရွိျခင္း။
၂။ အတၱ၀ါဒသည္ ေခါင္းေဆာင္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ျဖင့္ အတြင္းလႈိက္၍ေမႊျခင္း။ (ေနာက္ဆုံး ဗုဒၶဘာသာ အမည္မွ်သာခံ၍ အတၱကို မ႑ဳိင္ထားေသာ မဟာယန ရဟန္းမ်ားျဖစ္လာရျခင္း၊ ထိုမွတဆင့္ ဂိုဏ္းဆရာ၊ ေမွာဆရာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ျခင္း။)
၃။ အျခားေသာ ၀ါဒရွိ မင္းအစိုးရ တို႔၏ အဓမၼအၾကမ္းဖက္၍ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ျခင္း။
ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူၿပီးေနာက္ အႏွစ္တရာၾကာေသာအခါ ၀ဇၨီတိုင္းသား ရဟန္းမ်ားသည္ ၀ိနည္းဥပေဒကို ရိုေသစြာမလိုက္နာၾကေတာ့ပဲ ေရႊေငြႏွင့္ ေသရည္ေသရက္ စသည္တို႔ကို ရဟန္းတို႔ႏွင့္အပ္စပ္သည္ စသည္ျဖင့္ အဓမၼတရား ဆယ္ပါးကို တီထြင္ျပဳလုပ္လာၾကသည္။ လူႏွင့္နီးစပ္ရန္ ၀ိနည္း ကိုျပန္လည္ျပင္ဆင္လိုၾက၏။
မေထရ္ႀကီးမ်ားက ၀ိနည္းေဒသနာသည္ အာဏာေဒသနာေတာ္ ျဖစ္၍ တိတိက်က် လိုက္နာရမည္ဟု ေၾကျငာခဲ့ၾက၏။ အႀကီးအက်ယ္ ျငင္းခုန္ၾက၏။ စိတ္၀မ္းကြဲၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေ၀သာလီျပည္၌ ကာလာေသာကမင္းကို အမွီသဟဲျပဳ၍ ဒုတိယသံဂါယနာတင္ၾကၿပီးလွ်င္ အဓမၼတရားမ်ား ကိုပယ္ဖ်က္ခဲ့ၾကရသည္။ တိတိက်က် ျပတ္ျပတ္သားသား ဆုံးျဖတ္၍ ၀ိနည္းေလးစားေသာ ယင္းမေထရ္ႀကီး မ်ားကို ေထရ၀ါရဂိုဏ္းဟု၄င္း၊ အဓမၼ၀တၳဳဆယ္ပါးကို တီထြင္ေသာ သံဃာမ်ားကို မဟာသံဃိကဂိုဏ္းဟု၄င္း ေခၚတြင္ခဲ့ၾက၏။ မဟာသံဃိကဂိုဏ္းကလည္း သီးျခား သံဂါယနာတင္ၾကျပန္သည္။
ဒုတိယ သံဂါယနာေခတ္မွစ၍ တတိယ သံဂါယနာေခတ္ (အေသာကမင္းေခတ္) အထိ 125 ႏွစ္အတြင္း ေထရ၀ါဒမွ (12)ဂိုဏ္း၊ မဟာသံဃိကမွ (6)ဂိုဏ္း အသီးသီးကြဲထြက္ၾကျပန္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဗုဒၶဘာသာအမည္ခံ ဂိုဏ္းမ်ားက ျမတ္စြာဘုရားကို ထာ၀ရဘုရား၊ ထာ၀ရဘုံ စသည္ျဖင့္ အေတြးအေခၚ တရားသစ္မ်ားကို ဖန္တီးလာၾကကုန္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆ စေသာ မဟာေထရ္ႀကီးတို႔သည္ ပါဋလိပုတ္ျပည္၌ အေသာကမင္းကို မွီ၍ တတိယ သံဂါယနာတင္ၾကရသည္။
မူရင္းတရားေတာ္ကို မလိုက္နာခ်င္ေသာ သံဃာမ်ားကလည္း သီးျခား သုတ္၊ ၀ိနည္း၊ အဘိဓမၼာ တို႔ကို တီထြင္၍ သီးျခား သံဂါယနာတင္ၾကျပန္သည္။ အယူ၀ါဒ အက်င့္သိကၡာ၌ အလြန္းအမင္း ကြဲျပားျခားနား ၾကေလၿပီ။
အေသာကမင္း၏ ေနာက္ကာလ၌ အိႏၵိယျပည္တြင္ လူမ်ဳိးအသီးသီး၊ မင္းဆက္အမ်ဳိးမ်ဳိး ၀င္ေရာက္ လာၾကရာ ဆုံဂ မင္းဆက္ ပုရွမိႀတမင္း( BC-184)ခန္႔တြင္ ထိုမင္းသည္ ျဗဟၼဏ၀ါဒ ရွင္သန္ျပန္႔ပြားေရး အတြက္ ကုကၠဳဋာရာမ စေသာ သာသနာ့အေဆာက္အဦ မ်ားစြာႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးသတ္ျဖတ္ခဲသည္။ က်န္ေသာ သံဃာမ်ားကိုလည္း သံဃာဦးေခါင္းတစ္လုံး ဆုေငြ 500 စသည္ျဖင့္ေၾကျငာ ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ရိုးရိုးေသသူမ်ားပင္လွ်င္ ကတုံးရိတ္ၿပီး ဆုေငြထုတ္ယူုၾကသည္ဟုပင္ ထင္ရွားခဲ့ေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။
၄င္းေနာက္တြင္ ဗုဒၶဘာသာအမည္ခံ သဗၺတၳိ၀ါဒဂိုဏ္းကလည္း က်မ္းစာအမ်ဳိးမ်ဳိး ေရးသား၍ အခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြားၾကျပန္ရာ ဂ်လန္ဒရၿမိဳ႕(ကစ္ရွမီးယား)၌ ကနိသွ်ကမင္းႀကီး ႏွင့္ ၀သုမိတၱ၊ အႆေဃာသမေထရ္ႀကီးတို႔ ဦးစီး၍ သံဂါယနာ တင္ခဲ့ၾကျပန္သည္။ ထိုအခါ ၀ိဘာသွ်ေခၚ (မဟာယန) အ႒ကထာႀကီး သုံးက်မ္းကို ျပဳစု၍ ၀ိဘာသွ်ဂိုဏ္းဟု ကြဲျပားခဲ့၏။
၁။ ဟိနယာန (အရဟတၱယာန၊ သာ၀ကယာန)
၂။ ပေစၥကဗုဒၶယာန
၃။ ဗုဒၶယာန (မဟယန ေဗာဓိသတၱလမ္းစဥ္) ဟု လမ္းသုံးသြယ္တီထြင္ၾကကုန္၏။
(၁)ရာစု၊ (၂)ရာစုတို႔တြင္ ဟိနယာနကို က်ဥ္းေျမာင္းယုတ္ညံ့သည္ ဟုရႈတ္ခ်ကာ ရဟႏၱာကို အထင္ေသးလာၾက၏။ ၄င္းတို႔၏ယူဆခ်က္မ်ားကို ၾသဇာတက္၍ လူႀကိဳက္မ်ားလာေစရန္ ပညာပါရမိတာ စေသာ သုတၱန္ႀကီးမ်ားကို ဘုရားေဟာျဖစ္ေလဟန္ ဘုရားအမည္ကိုသုံး၍ ေရးသားၾက၏။ (၂)ရာစု (၃)ရာစုမ်ားတြင္ မဟာယနဂိုဏ္း ၀ါဒကို အတိအလင္း ေရးသားလာၾကသည္။
မ်ားျပားလွေသာ ေဗာဓိသတၱ(ဘုရားအေလာင္း (၀ါ) ဘုရားဆုပန္ထားသူ) မ်ားကိုတီထြင္လာၾက၏။
ထိုသို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံဖုံ ကြဲရသည့္အထဲတြင္ သာသနာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ေသာ မင္းမ်ားလည္းအုပ္စိုးခဲ့သည္။ ခရစ္ႏွစ္ 340 တြင္ နန္းစံေသာ သမုဒၵဂုၾတမင္းသည္ ရဟန္းမခံရ၊ တရားမေဟာရ စသည္ျဖင့္ ဥပေဒထုတ္ျပန္ကာ သာသနာခ်ည့္နဲ႕ေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း 500-600 ေလာက္တြင္ သုတ္သစ္၊ အဘိဓမၼာသစ္တို႔ကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ႀကီး ေရးသား၍ ပင္ရင္းမူလ သာသနာႏွင့္ ျခားနား ကင္းကြာခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ အိႏၵိယေတာင္ပိုင္း ၀ိဒါတႏိုင္ငံငယ္၌ နာဂဇၨဳနေခၚ အဘိဓမၼာဆရာႀကီးက မဇၥ်ိမက (သုည၀ါဒ) ဂိုဏ္းႀကီးကို တည္ေထာင္၏။ ေလာဂ်စ္နည္း၊ ဒိုင္ယာလက္စ္တက္ နည္းအရ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ဆံဆံ ၀ါဒသစ္ကို ဖန္တီးခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း 200-အၾကာ ၀ိဘာသွ်ာ၀ါဒကို ပယ္၍ ပါဠိေတာ္(မဟာယနသုတၱန္မ်ား) ကိုသာ ခံယူေသာ သုတၱႏၱိကဂိုဏ္းဟု တစင္ေထာင္ၾကျပန္၏။ ဤဂိုဏ္း၌ အထင္ရွားဆုံး ေခါင္းေဆာင္မွာ ေအဒီ-400 ရာစုတြင္ ေပၚထြန္းခဲ့ေသာ ၀သုဗႏၶဳႏွင့္ ၄င္း၏ညီ အသဂၤ (၀ိညာဏ၀ါဒ ေခၚ နာမ္အဓိက၀ါဒဂုိဏ္းတည္ေထာင္သူ) တို႔ျဖစ္သည္။ ထိုဂုိဏ္းမွ ယုတၱိေဗဒ(Logic) ဗုဒၶဘာသာဂုိဏ္းႀကီး ခြဲျခားကာ ဒိသာနာဂႏွင့္ ဓမၼကိတၱိတို႔ ေပၚထြန္းလာခဲ့ၾကျပန္သည္။
AD-400ရာစုတြင္ ေ၀ဘာသွ်ိက၊ သုတၱႏၱိက၊ ၀ိညာဏ(ေယာဂါ၀စရ) မဇၥ်ိမိက ဟူေသာ ဗုဒၶဘာသာ အမည္ခံ ဂိုဏ္းႀကီးေလးဂိုဏ္း ေပၚထြန္းလွ်က္ရွိသည္။ ျဗဟၼဏမ်ားႏွင့္ အေတြးအေခၚ တိုက္ပြဲ ဆင္ႏြဲၾကေလသည္။ ထိုႏွစ္၀န္းက်င္တြင္ အိႏၵိယ၌ ပင္ရင္းမူလ ဗုဒၶသာသနာျဖစ္ေသာ ေထရ၀ါဒႏွင့္ ပါဠိစာေပမ်ား ဆိတ္သုဥ္းရေလၿပီျဖစ္သည္။ ဗုဒၶ၏ ပင္ရင္း မူမွန္တရားေတာ္ကား အဘယ္နည္း ဟုသိျမင္ရန္ ခက္ခဲသြားေလေတာ့၏။
ေဗာဓိသတၱ(ဘုရားေလာင္း) ကိုပင္ ဘုရားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ကိုးကြယ္လာၾက၏။ မဟာယန ကဗ်ာဆရာႀကီးမ်ားသည္ ေဗာဓိသတၱကို ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ရန္၊ မဟာယနသာလွ်င္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားအျဖစ္ ျပရန္ သုတၱ၊ ကဗ်ာ၊ စရိတ စာေပ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေရးသားလာၾကသည္။ ဘုရားထက္ ဘုရားေလာင္းကို ပိုအသားေပး အေလးယူလာၾကသည္။ ေနရာအႏွံ ့တြင္ ေဗာဓိသတၱကို နတ္ဘုရားအသြင္ ကိုးကြယ္ပသလာၾကကုန္၏။ အစစ္အမွန္ကြယ္ၿပီ ျဖစ္သည္။
မဟာယနတို႔သည္ (900)ရာစုမွ (1200)ရာစုအတြင္း မႏၱရယာန မႏၱဂိုဏ္းႀကီးကို တည္ေထာင္လာၾကျပန္၏။ ပညာပါရမိတာ ၊ သဒၶမၼပု႑ရိက စေသာ မဟာယန သုတၱန္ႀကီးမ်ားသည္ အလြန္ရွည္လ်ား ရႈပ္ေထြးလြန္းသျဖင့္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ဂါထာမ်ားေရး၍ ဓာရဏီေခၚ ႏႈတ္ငံုေဆာင္ ရြတ္ဆိုၾက ကုန္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား အစဂါထာ၊ အဆုံးဂါထာေလာက္သာရြတ္ျခင္း၊ ထို႔ေနာက္ သံ၊ ဂုံ၊ မ ကဲ့သို႔ အတိုေကာက္ရြတ္ျခင္း၊ ထိုေနာက္ မရြတ္ေတာ့ဘဲ စာရြတ္၊ ေပရြတ္တို႔တြင္ေရး၍ ျပာခ် မ်ဳိျခင္းမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။
ဂါထာမႏၱန္ရြတ္ျခင္း၊ ပုတီးစိတ္ျခင္း၊ ဆုေတာင္းပုံပါေသာ စက္၀ိုင္းဘီးမ်ား လွည့္ေပးျခင္းတို႔ကို အထူးအသားေပးခဲ့ၾကသည္။ (၅၀၀)ရာစုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွစ၍ ထိုအမႈမ်ားသည္ တရုတ္၊ တိဗက္ စသည္သို႔ ျပန္႔သြားသည္။ ဘုရင္ႏွင့္ သူေဌးမ်ား ကိုးကြယ္၍ ခမ္းနားေသာ ေက်ာင္းမ်ား ေဆာက္လုပ္လွဴၿပီးလွ်င္ အလွဴအတန္း ရက္ေရာလာၾကရာ အရည္အခ်င္းမမွီေသာ အညံ့စားပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း သာသနာ့ေဘာင္သို႔ ၀င္ေရာက္လာၾကသည္။ ၄င္း အညံ့စား ရဟန္းတို႔ မ်ားျပားလာ၍ အားေကာင္းလာေသာအခါ ၀ိနည္းကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ လုပ္ပစ္ၾကသည္။ ဂႏၱဓုရ၊ ၀ိပႆနာဓုရ တို႔ကို မေလ့က်င့္ မလိုက္နာၾက၊ စားကာ ေသာက္ကာ ေနလာၾကသည္။
ထိုရဟန္းမ်ဳိးတို႕ကပင္ သုတၱန္ကို ျပင္ဆင္ျခင္း၊ တႏၱရစာေပတုိ႔ကို ေရးသားျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ၾကသည္။ မႏၱာန္စုပ္ျခင္း၊ အင္းခ်ျခင္း၊ ေမွာ္၀င္ျခင္း၊ ေဆးကုျခင္း၊ ေဗဒင္ေဟာျခင္း၊ နကၡတ္ၾကည့္ျခင္း စေသာ ေလာကီ အလုပ္တို႔ကိုသာ အႀကီးအက်ယ္ျပဳလုပ္လာၾကသည္။ လူထုကိုလည္း လွ်ဳိ႕၀ွက္သိပ္သည္းစြာ စည္းရုံး သိမ္းသြင္းၾကသည္။ (၉၀၀)ရာစုသို႔ေရာက္ေသာအခါ မူလ မဟာယနတို႔သည္ (၀ဇိရယာန) မႏၱာန္ဂုိဏ္းႀကီးကို မတားဆီးႏိုင္ေတာ့ေခ်။ (ဗုဒၶဘာသာအမည္ခံ မဟာယာနဂိုဏ္းကြဲတစ္ခုျဖစ္ေသာ) ၀ဇိရယာနဂုိဏ္းသည္ လူျပိန္းႀကိဳက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္လုပ္ငန္း၊ ဣဒၶိပါဒ္လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ခဲ့ၾက၏။ ဥပမာ ဗူးသြင္းျခင္း၊ နားမလည္ေသာ စကားသုံးျခင္း၊ အဂၢိရတ္ထိုးျခင္း၊ ေဆးစီရင္ျခင္း၊ အင္းခ်ျခင္း၊ ဂုသွ်မႏၱ၊ စကၠသမၻ၀၊ ဂုဠမႏၱာန္ စသည္တို႔ကို သီးျခားေရးသားၿပီး သမထေမွာ္သြင္းျခင္းႏွင့္ သဒၶိမ်ားကို ျပကာ လူအမ်ားစုအား သိမ္းသြင္း ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ၾကေလ၏။ စိတ္ညွိဳ႕ျခင္း၊ သမထအာရုံျပဳျခင္းမ်ား ပို၍ ေခတ္စားလာ၏။
မူလသာသနာ ေမွးမိွန္ေစသည္သာမက မဟာယနဂုိဏ္းမ်ားကိုပင္ ၀ဇိရယာနပုံစံသို႔ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့ၾကသည္။ ပန္းဦးလႊတ္ျခင္း၊ အဘိသိက္ခံျခင္း၊ ေရႊေငြအလွဴခံျခင္း စေသာ ကိုယ္က်ဳိးရွာ ကာမဂုဏ္ခံစားမႈမ်ား၊ အတၱကိလမထက်င့္ျခင္း(ေရငုပ္၊ တုံးခုံ၊ မီးလႈံ၊ ဇယ္ခတ္၊ သဲက်ဳံး) ၊ သိဒၶိကိစၥတို႔ကို လုံးပန္း၍ (၁၂)ရာစုတြင္ ကာမဂုဏ္ေဖာက္ျပန္မႈ၊ တန္ခိုးအလြဲသုံးစားမႈတို႔ေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း သိကၡာက် ေလေတာ့၏။ (800)ရာစုႏွင့္ (900)ရာစုမ်ားတြင္ သာသနာ့သမိုင္းတြင္ အစဥ္အလာၾကီးခဲ့သည့္ နာဠႏၵာတကၠသိုလ္၊ ၀ိၾကမသီလတကၠသိုလ္ စသည္တို႔ကပင္ ၀ဇိရယာန လမ္းစဥ္မ်ားကို သင္ၾကားခဲ့ၾက၏။ ထိုမွတဆင့္ နတ္၀င္၊ နတ္ပူးျခင္း၊ စုန္း၊ ကေ၀၊ တေစၦ စေသာ ေအာက္လမ္းပညာရပ္မ်ားကို ပူးတြဲ ေလ့လာ ၾကျပန္သည္။
ထို႔ျပင္တႏၱရယာန၀ါဒီိတို႔သည္ ေဗာဓိသတၱရုပ္တုမ်ား အမ်ဳိးမ်ဳိး
ထုလုပ္ကိုးကြယ္ၾက၍ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ပုံမ်ားကိုပင္ ထုလုပ္ကိုးကြယ္လာခဲ့ၾက၏။ (800)စုမွ (1000)ရာစုအတြင္း ဗုဒၶဘာသာအမည္ခံ ၀ိဇၨာ၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ တပသီႀကီးမ်ား ေျမာက္မ်ားစြာ ေပၚထြန္းလာကာ ၀ိဇၨာဂိုဏ္း ပညာရပ္ တို႔ကိုထူေထာင္ကာ သိမ္းသြင္းခဲ့ၾကျပန္သည္။ ထင္ရွားေသာ ဂုိဏ္းဆရာမ်ားမွာ ဆရသဟပါ၊ ဓမၼရူပ၊ ဂူဓရူပ၊ သမၻ၀ စသည္တို႔ ျဖစ္ၾကၿပီး အ၀တ္စုပ္၀တ္ျခင္း၊ အဂၢိရတ္ထိုးျခင္း၊ မႏၱာန္စုပ္ျခင္း၊ သုႆာန္၌ေနျခင္း၊ အရိုးခြံကိုသုံးျခင္း၊ ေဆး၀ါးစီရင္ျခင္း၊ ဂႏၶာရီပညာရပ္မ်ားလုပ္ျခင္း စသည့္ ထူးထူးဆန္းဆန္း တို႔ကိုျပဳလုပ္ကာ လူအမ်ားကို သိမ္းသြင္းၾကသည္။ ထို႔ထက္ဆိုးရြားစြာ ေသရည္ေသရက္ေသာက္ျခင္း၊ ပန္းဦးလႊတ္ျခင္းတို႔ကို အဆန္းထြင္လာၾကျပန္သည္။
သာသနာေမွးမိွန္လာေသာ ထိုေခတ္က အိႏၵိယျပည္တြင္ မင္းစိုးရာဇာ ကုန္သည္ သူေဌးသူၾကြယ္မ်ားကပင္ ထိုလူထူးဆန္းႀကီးမ်ားကို ခ်ီးေျမွာက္ကိုးကြယ္လာၾက၏။ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းေရး၊ လုံၿခဳံေရး၊ ေဘးရန္ကင္းေရး အတြက္ပင္ ထုိသူတို႔၏ အတတ္ပညာျဖင့္ အသံုးျပဳကာ အင္းမ်ား မႏၱာန္မ်ားျဖင့္ကာကြယ္ၾကသည္။
၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္အညီ ေနထိုင္ၾကေသာ ရဟန္းအနည္းစုမွာမူကား ဆင္းရဲၿငိဳျငင္စြာ အသက္ေမြးၾကရၿပီး အင္အား နည္းသည္ထက္နည္းပါးသြားၾကရေတာ့၏။ ရဟန္းေတာ္တို႔ အတြင္းသာသနာ ေပ်ာ့ညံ့အားနည္း ေသာအခါ အခ်ဳိ႕ရဟန္းမ်ား ၀ိဇၨာက်င့္စဥ္မ်ားဆီသို႔ အာရုံစိုက္သြားၾကသည္။
(၁၁၀၀)ရာစုသို႔ေရာက္ေသာအခါ လူမ်ားစုသည္ အယူသည္းမႈ အုပ္စုကြဲ၍ ျငင္းခုံမႈမ်ား မ်ားျပားလာ၏။ တာခ့္၊ မြန္ဂိုလ္နွင့္ အာဖဂန္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔၏ ေက်ာင္းႀကိီးမ်ားကို လုယက္တိုက္ခုိက္လာၾကကုန္၏။
၀ိဇၨာ၊ ေဇာ္ဂ်ီးဂိုဏ္း၀င္တို႔သည္ ၀ိဇၨာမႏၱာန္ အင္း တို႔ျဖင့္ကာကြယ္ၾကေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ခဲ့ရေလ၏၊ တကၠသိုလ္ႀကီးမ်ား၊ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ား မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးျခင္းခံၾကရ၏။ ဗုဒၶဘာသာအမည္ခံ ရဟန္းတို႔သည္ အဇၥ်တၱသႏၱာန္၌ အက်င့္သီလ ယိုယြင္းၿပီး ပစၥည္းရွင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနသည္ကတေၾကာင္း၊ ဗဟိဒၶႏိုင္ငံေရး ရႈပ္ေထြးေနသည္ကတစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ (1400)ရာစုခန္႔တြင္ အိႏၵိယျပည္တြင္ ဗုဒၶဘာသာသည္ လုံး၀ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။
ဗုဒၶသာသနာေတာ္သည္ အိႏၵိယျပည္တြင္ အားနည္းေနေသာကာလတြင္ သီရိလကၤာတြင္ စတင္ ထြန္းကားလာခဲ့သည္။ အိႏၵိယတြင္သာသနာကြယ္ေသာအခါ သာသနာသည္ သီဟို၌ တြင္ ထြန္းကားစည္ပင္ေနေတာ့သည္။ တဖန္ သီဟို၌ တြင္ သာသနာညႈိးမိွန္ေသာအခါ သထုံသို႔ေရာက္လာကာ သာသနာထြန္းကားလာျပန္သည္။ ထိုမွတဆင့္ ပုဂံသို႔ေ၇ာက္လာကာ သာသနာ ျပန္႔ပြားလာခဲ့သည္။
ဗုဒၶသာသနာသည္ တစ္ေနရာ၌ ညိႈးမွိန္လာလွ်င္ အနာဂတၱံသဉာဏ္ရ ရဟႏၱာမေထရ္ႀကီးမ်ားက သာသနာ ျပန္႔ပြားႏိုင္မည့္ ေနရာေဒသ တိုင္းျပည္တို႔သို႔ ေရြ႕ထားၾကပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သာသနာသည္ ဘုရားဗ်ာဒိတ္ထားခဲ့သည့္အတိုင္း ႏွစ္ေပါင္း 5000 တည္ရွိမည္ျဖစ္ပါသည္။

Read More

''ဆိုးေနတဲ့ကံကို ျပဳျပင္နည္း''

ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ထိ ဆိုးေနတဲ့ကံကို ကုသုိလ္၅-မ်ုိဳးနဲ႔ ျပဳျပင္ ယူလို႔ရပါတယ္။တိုက္တြန္းစကားအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးေနတဲ့ကံကို ကုသုိလ္ ၅မ်ဳိးနဲ႔ ေန႔စဥ္ျပဳျပင္ ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ ဆိုးေနတဲ့ကံ ” နင္ေန ငါသြား ” ျဖစ္သြား ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီကုသိုလ္ ၅မ်ဳိးကေတာ့...
၁။ ဒါန
၂။ သီလ
၃။ ဂုဏ္ေတာ္
၄။ ေမတၱာ
၅။ ၀ိပႆနာ
တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီကုသိုလ္ ၅မ်ဳိးကို ေန႔စဥ္ ျဖစ္ေစရမယ္လို႔ အဓိ႒ာန္ျပီး ေန႔စဥ္ ျပဳလုပ္ သြားဖို႔ပါပဲ။
၉။ ငါးမ်ဳိးကုသိုလ္ ဘယ္လိုျပဳရမယ္။
၉-၁။ ဒါန
-------------
ပထမဆံုးကုသိုလ္က ဒါန ပါ။ ဒါနဆိုတဲ့ေနရာမွာ ရွင္၁ေသာင္းျပဳေပးႏိုင္မွ။ ေက်ာင္းၾကီးေတြ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းႏိုင္မွ ဒါန မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္မွာရိွတဲ့ ဘုရားကို ေရခ်မ္း ကပ္လိုက္မယ္ ဆိုလည္း ဒါန ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ေနာက္ ကိုယ္ထမင္းခ်က္မယ့္ ဆန္ထဲက လက္တစ္ဆုတ္စာေလာက္ႏႈိက္ျပီး အိမ္ေရွ႕က စာကေလးေတြ ခိုကေလးေတြကို ပစ္ေကၽြးလိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း ဒါနျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ဆန္လက္တစ္ဆုတ္ ေလာက္နဲ႔ေတာ့ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းကို သိပ္ျပီးလည္း မထိခိုက္ေစပါဘူး။ ေန႔စဥ္ လက္တစ္ဆုတ္ စာေလာက္ စာကေလးေတြကို ေကၽြးေနမယ္ ဆိုရင္လည္း ကိုယ့္၀န္ ကိုယ့္အားနဲ႔ မွ်တဲ့ ဒါန ျဖစ္ေနတာပါ။
၉-၂။ သီလ
------------------
ဒုတိယက သီလ ပါ။ သီလမွာလည္း ေလာကီ ထဲမွာေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ ငါးပါးသီလေလာက္ လံုျခံဳေအာင္ ေစာင့္ထိန္း လိုက္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေတာ္ေတာ္ လံုေလာက္ေနပါျပီ။ တစ္ဆင့္တက္ျပီး ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ ၈ပါးသီလ၊ ၉ပါးသီလကို ေစာင့္ထိန္း ႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ သီလကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့အတြက္ သီလကလည္း ကိုယ့္ကို သူ႔သတၱိ အားေလ်ာ္စြာ ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ ပါလိမ့္မယ္။
၉-၃။ ဂုဏ္ေတာ္
---------------
တတိယက ဂုဏ္ေတာ္ပါ။ ဂုဏ္ေတာ္ ၉-ပါးထဲက ကို္ယ္ႏွစ္သက္ရာ တစ္ခုခုကို ပြားလို႔ရပါတယ္။
အရဟံဂုဏ္ေတာ္ကိုပဲ …
အရဟံ = ပူေဇာ္အထူးကို ခံယူထိုက္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
အရဟံ = ကိေလသာ ကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
အရဟံ = ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္၌ပင္ မေကာင္းမႈကို ျပဳေတာ္မမူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
လို႔ ပြားမ်ားရပါတယ္။
အရဟံ ဆိုတဲ့ ပါဠိေလးရယ္။ အရဟံရဲ႕ ေနာက္က အနက္သံုးမ်ဳိးရယ္က ပြားလို႔ ဆင္ျခင္လို႔ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ပါဠိနဲ႔အနက္ေလးေတြပါ။
ဂုဏ္ေတာ္ပြားတဲ့အတြက္ ဂုဏ္ေတာ္က သူ႔သတိၱအားေလ်ာ္စြာ ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ေန ပါလိမ့္မယ္။
၉-၄။ ေမတၱာ
-------------------
စတုတၳက ေမတၱာပါ။ ေမတၱာပြားတဲ့ေနရာမွာ ပြားနည္းေတြကေတာ့ သီသန္႔အက်ယ္ကို ရိွပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ ေမတၱာ အေတြးမ်ား စာအုပ္မွာလည္း ပြားပံု ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးျပထားပါတယ္။
ေမတၱာပြားတဲ့ ေနရာမွာ အဓိက အၾကံေပးခ်င္ တာေတာ့ ပထမ ကိုယ့္အေပၚ ေက်းဇူးရိွတဲ့ ေက်းဇူးမ်ားတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္အားလံုးကို တစ္ေယာက္ခ်င္း ကုန္ေအာင္ပြားပါ။ ျပီးရင္ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ေတြ၊ ကိုယ္ေစာင့္နတ္-အိမ္ေစာင့္နတ္ ကစျပီး၊ လမ္းျမိဳ႕နယ္၊ ျမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံကို ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကေသာ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ေတြ အားလံုး ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲ ကင္းပါေစ၊ အစစအရာရာ အဆင္ေျပ ပါေစ… စသည္ျဖင့္ ေပါ့ေလ။
၉-၅။ ၀ိပႆနာ
------------------
ေနာက္ဆံုးက ၀ိပႆနာပါ။ ၀ိပႆနာ ကေတာ့ ကိုယ္အားထုတ္ဖူးရာ-ကိုယ္သန္ရာ သန္ရာ ကိုယ့္ အာစရိယ ၀ါဒအတုိုင္း မွတ္ယူလို႔ ရပါတယ္။
(မည္သည့္ တရားစခန္း မည္သည့္ အာစရိယ၀ါဒမွ် သင္ၾကားထားျခင္း မရိွသူမ်ားအဖို႔ အစပိုင္းတြင္ တင္ပလႅင္ေခြ(ထက္၀ယ္ဖြဲ႔ေခြ)ထိုင္၊ ဘယ္လက္ေပၚ ညာလက္ထပ္တင္၊ ခါး-လည္ပင္း-ဦးေခါင္းကို မတ္မတ္ထား၊ အသက္ကို ပံုမွန္ရွဴလွ်က္ ၀င္ေလ၀င္လာလွ်င္ ၀င္ လာ သည္ဟု သိေပး၊ ထြက္ေလ ထြက္သြားရင္ ထြက္သြားသည္ဟု သိေပးျခင္းျဖင့္ မိမိစိတ္ကို ထိုထိုႏွာသီး၀သို႔သာ စူးစိုက္ေရာက္ရိွေစရန္ ပဏာမ ေလ့က်င့္ၾကလွ်က္ ၇ရက္စခန္း-၁၀ရက္စခန္း စသည္တို႔ကို ၀င္ေရာက္ႏိုင္ရန္ တိုး၍ ၾကိဳးစား ၾကသင့္ေပသည္။ )
၁၀။ ကုသိုလ္-၅မ်ဳိး တစ္ေန႔တာ
ကဲ … စာဖတ္သူ၊ စိတ္ကူးနဲ႔ပဲ ကုသိုလ္၅မ်ဳိးကို စမ္းၾကည့္ရေအာင္ပါ။
၁၀-၁။ အိပ္ရာထ
----------------------
မနက္ အိပ္ရာက ထတာနဲ႔ ကိုယ္လက္ သန္႔စင္ျပီး မိသားစု ကိစၥေတြကို ဘာမွ မလုပ္နဲ႔ဦး။ ဘုရားခန္းကို အရင္သြားပါ။
ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရကိုအရင္ကပ္ပါ။ (ဒါန)
ကပ္ျပီးရင္ ၅ပါးသီလ ခံယူပါ။ (သီလ)
အဲဒါျပီးရင္ ဂုဏ္ေတာ္ကို ၅-မိနစ္ ( ဂုဏ္ေတာ္ )
ေမတၱာကို ၅-မိနစ္ ပြားပါ။ ( ေမတၱာ )
ျပီးရင္ ၀ိပႆနာ ၅-မိနစ္ ပြားမ်ားပါ။ ( ၀ိပႆနာ )
အင္မတန္ နည္းပါးတဲ့ ၁၅မိနစ္အခ်ိန္ေလာက္ေတာ့ လူတိုင္း လုပ္ႏိုင္ေလာက္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ( ၅မိနစ္စီ ဆိုသည္မွာ အနည္းဆံုး ျပဳရန္အခ်ိန္ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ျပီး မိမိတို႔၏ ခြန္အားအလိုက္ သဒၶါ တရားအလိုက္ ၁၀မိနစ္စီ၊ နာရီ၀က္စီ၊ တစ္နာရီစီ စသည္ျဖင့္ အဓိ႒ာန္ျပဳ
ေန႔တစ္ေန႔တာရဲ႕ အစကို ကုသိုလ္ ၅မ်ဳိးနဲ႔ စလိုက္တာ ဘယ္ေလာက္ က်က္သေရ ရိွသြားလဲ ။ အိပ္ရာထျပီး နာရီ၀က္ ၁နာရီအတြင္းမွာပဲ ကုသုိလ္၅မ်ဳိး ရေနပါျပီ။ အဲဒီ ကုသိုလ္ ၅မ်ဳိးျပဳျပီးမွ မိသားစုကိစၥ၊ ကိုယ့္ကိစၥ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို ျပဳလုပ္ပါ။
၁၀-၂။ ေန႔လည္
---------------
အဲဒီလိုနဲ႔ မနက္စာစားျပီးတဲ့ အခါ ဆန္လက္တစ္ဆုတ္ စာယူျပီး ျခံေရွ႕မွာ ငွက္ကေလးေတြ အတြက္ ပက္ေကၽြးလိုက္ပါဦး။
ေကၽြးျပီးသြားရင္ အဆစ္အေနနဲ႔ ” ဒီေန႔ မနက္ ျပဳျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္၅မ်ဳိး ကိုလည္း အမွ် ေပးေ၀ပါတယ္။ အမွ် အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါ။ သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု ” ဆိုျပီး နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္မ်ားနဲ႔တကြ ေ၀ေနယ် အေပါင္းကို အမွ်ေပးေ၀လိုက္ပါဦး။
၁၀-၃။ ညပိုင္း
-----------------
တတ္ႏိုင္တယ္။ အခ်ိန္ရတယ္။ သဒၶါတရားလဲ ထက္သန္လာတယ္ ဆိုရင္ ညပိုင္း ကိုးရီးယားကားေလး မလာခင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုးရီးယားကားေလး ျပီးသြားတဲ့အခါ ကုသိုလ္ငါးမ်ဳိးကို မနက္ကအတိုင္း တစ္ၾကိမ္ ထပ္လုပ္လိုက္ပါဦး။
၁၁။ ေန႔စဥ္ျပဳအပ္သည္
------------------------
ဒီအတိုင္းသာ ေန႔စဥ္ျပဳသြားစမ္းပါ။ ဆိုးေနတဲ့ကံဟာ ေတာင္းပန္ျပီး ထြက္သြားဦးမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔လုပ္-နက္ျဖန္ျဖစ္ ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ။ တစ္လတန္သည္ တစ္ႏွစ္တန္သည္ေတာ့ စြဲလုပ္ရပါမယ္။ ရက္မပ်က္ေအာင္ အဓိ႒ာန္ျပဳ၍ လုပ္ရပါမယ္။ အကုသိုလ္ဆိုတဲ့ အင္းအားက ၾကီးလြန္းေနရင္ေတာ့ ခ်က္ျခင္းၾကီး ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုသိုလ္ အင္အား ေကာင္းလာတာနဲ႔ အမွ် ကုသုိလ္အင္အားကို ၾကည့္ျပီး လန္႔ေျပးသြားမွာပါ။
ဒါက ကံဆိုး ေနတဲ့သူေတြကို ေျပာတာပါ။
-------------------------------------------------
ကံေကာင္း ေနတဲ့သူေတြ အတြက္လည္း အျမဲတမ္း ကံေကာင္းေနေအာင္ ကုသိုလ္၅မ်ဳိး နဲ႔ အျမဲျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေနသင့္ပါတယ္။
ဒီကုသုိလ္၅မ်ဳိးနဲ႔ ကံေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနတဲ့အတြက္ ဒုတိယဘ၀၊ တတိယဘ၀ စသည္ေတြမွာလည္း ဆက္ျပီး ကံေကာင္းေနဦးမွာပါ။
၁၂။ ဒုကၡၾကံရင္ သစၥာဆို။
-----------------------------
ဒီကုသိုလ္ ၅မ်ဳိးကို ကံေကာင္းျခင္း၊ ကံဆိုးျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ေန႔စဥ္၀တ္တစ္ခု အေနနဲ႔ ျပဳရပါမယ္။ အဲဒီလို ျပဳေနစဥ္ အတြင္းမွာပဲ
ဘ၀ အခက္အခဲ တစ္ခု ၾကံဳလာမယ္၊ ဒါဆို ကိုယ္ျပဳတဲ့ကုသိုလ္၅မ်ဳိးကို ေန႔စဥ္ အမွ်ေပးေ၀ေနတဲ့ နတ္ေကာင္းန တ္ျမတ္ေတြကို တိုင္တည္ျပီး သစၥာ ဆိုလို႔လည္း ရပါတယ္။
” ကၽြႏ္ႈပ္သည္ ကုသိုလ္၅မ်ဳိးကို ေန႔စဥ္ျပဳျပီး၊ နတ္ေကာင္းန တ္ျမတ္ မ်ားကိုလည္း ေန႔စဥ္ အမွ်ေပးေ၀ခဲ့ပါတယ္။ ဤသစၥာစကား မွန္ကန္ပါက ယခုေတြ႕ၾကံဳေနရေသာ အခက္အခဲမ်ား ေျပေပ်ာက္ ပါေစသတည္း။ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္တို႔က ကူညီမစေတာ္မူပါ ” စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ…..
၁၃။ သံသရာကပင္ ကၽြတ္ႏိုင္ရဲ႕
-------------------------------------
ကုသိုလ္ ၅-မ်ဳိးထဲမွာ ၀ိပႆနာလည္း ပါေနေတာ့ တရားမွတ္ရင္ ပါရမီပါခဲ့ရင္ တစ္မဂ္ တစ္ဖိုလ္မွသည္ ေလးမဂ္၊ ေလးဖိုလ္ အထိ တရားထူးတရားျမတ္ေတြ ရသြားျပီး သံသရာ၀ဋ္က ကၽြတ္သြားႏိုင္ပါေသးတယ္။
ကုသိုလ္ ၅မ်ဳိးကို ဘယ္အဆင့္အထိ ျပဳရမလဲ … ဆိုရင္ ညအိပ္ရာ၀င္လို႔မွ ဒီေန႔ တစ္ေန႔တာအတြက္ ကုသိုလ္ ၅မ်ဳိး မျပဳရေသးရင္ အိပ္လို႔ လံုး၀မေပ်ာ္တဲ့ အဆင့္ ခ်က္ျခင္း ထလုပ္လိုက္မွ အိပ္ေပ်ာ္တယ္ အိပ္လို႔ရတယ္ ဆိုတဲ့ အဆင့္ထိ ျပဳလုပ္ၾကရပါတယ္ …
ကဲ …. စာဖတ္သူ … ၊ ကံ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးေနပါေစ။ ကုသိုလ္ ၅မ်ဳိးနဲ႔သာ ေန႔စဥ္ ျပဳျပင္ လိုက္စမ္းပါ။ မၾကာခင္ ကံေကာင္းလာပါလိမ့္မယ္။

https://www.facebook.com/mudonwaingaung

Read More

"ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ သက္သတ္လြတ္ စားသင့္၊ မစားသင့္"

(၁) ေမး - ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ သက္သတ္လြတ္ သမားေတြ ျဖစ္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။

ေျဖ - အဲဒီလိုျဖစ္ဖို႕ မလိုအပ္ပါဘူး။ ဗုဒၶျမတ္စြာဟာ သက္သတ္လြတ္သမား မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ရဲ႕ တပည့္မ်ားကိုလဲ သက္သတ္လြတ္စားဖို႕ မမိန္႕ၾကားပါဘူး။ ဒီေခတ္မွာေတာင္မွ သက္သတ္လြတ္သမား မဟုတ္ဘဲ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္းရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

(၂) ေမး - ဒါေပမဲ့ သင္ အသားစားရင္ သတၱ၀ါတစ္စံုတစ္ဦး ေသတဲ့အတြက္ သင့္မွာ သြယ္၀ိုက္ေသာအားျဖင့္ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ အဲဒါဟာ ငါးပါးသီလထဲက ပထမ သိကၡာပုဒ္ကို ခ်ိဳးတာ မဟုတ္ပါဘူးလား။

ေျဖ - မွန္ပါတယ္။ တစ္စိတ္ တစ္ေဒသအားျဖင့္ သြယ္၀ိုက္ၿပီးတာ၀န္ရွိပါတယ္။ သုိ႕ေသာ္လဲ သင္ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ စားတဲ့အခါလဲ အတူတူပါပဲ။ လယ္ယာဦးႀကီးက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ပိုးေပါက္မပါဘဲ သင့္ ထမင္းစားပြဲေပၚ ေရာက္ေအာင္ အဆိပ္ေတြ ဖ်န္းေပးရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သင့္ သားေရခါးပတ္အတြက္၊ လက္ဆြဲအိပ္အတြက္၊ သင္သံုးတဲ့ ဆပ္ျပာခ်က္ဖို႕ အမဲဆီ၊ ၿပီးေတာ့ တျခား တိရစၦာန္ သားေရနဲ႕ လုပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ ဒါေတြအတြက္ တိရစၦာန္ေတြကို သတ္ရပါတယ္။ တျခား သတၱ၀ါ ေသတဲ့အတြက္ တစ္နည္းနည္းနဲ႕ သြယ္၀ိုက္ၿပီး တာ၀န္မရွိေအာင္ အသက္ရွင္ေနဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါဟာ ဒုကၡသစၥာရဲ႕ ပံုစံတစ္ခုပါပဲ။ သူလို ကိုယ္လို သာမာန္ အသက္ရွင္ေနတာဟာ ဆင္းရဲပါတယ္။ ေက်နပ္ဖြယ္ မရွိပါဘူး။ သင္ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္ ေဆာက္တည္တဲ့ အခါမွာ သတၱ၀ါရဲ႕ အသက္ကို သတ္ျခင္းအတြက္ တိုက္႐ိုက္ တာ၀န္ မရွိေအာင္ ႀကိဳးစား ေရွာင္ၾကဥ္ရပါတယ္။

(၃) ေမး - မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ အသား မစားၾကဘူး မဟုတ္လား။

ေျဖ - အဲဒါ မမွန္ပါဘူး။ တ႐ုတ္ မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာက သက္သတ္လြတ္စားဖို႕ အလြန္ အေလးထားေပမဲ့ တိဘက္ႏွင့္ ဂ်ပန္မွာရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြ ကေတာ့ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေရာ ဘုန္းႀကီးေတြပါ အသားစားတဲ့ အေလ့ ရွိပါတယ္။

(၄) ေမး - သို႕ေသာ္လဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ဟာ သက္သတ္လြတ္သမားပဲ ျဖစ္သင့္တယ္လို႕ ကြၽႏု္ပ္ထင္ေနတုန္းပဲ။

ေျဖ - လူတစ္ေယာက္ဟာ သက္သတ္လြတ္ ၀ါဒကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ က်င့္သံုးၿပီး တကိုယ္ေကာင္းဆန္မယ္၊ မ႐ိုးေျဖာင့္ဘူး၊ ယုတ္ညံ့ နိမ့္က်မယ္ဆိုရင္

ေနာက္တစ္ေယာက္က သက္သတ္လြတ္သမားေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ခ်င္စာတရားရွိတယ္၊ ရက္ေရာတယ္၊ သနားၾကင္နာတတ္တယ္ဆိုရင္ ဒီလူ ႏွစ္ေယာက္ထဲက ဘယ္သူဟာ ပိုေတာ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္မလဲ…

(၅) ေမး - ႐ိုးေျဖာင့္ၿပီး သနား ၾကင္နာတတ္တဲ့လူက ပိုေတာ္ပါတယ္။

ေျဖ - ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။

(၆) ေမး - ဒီလို ပုဂၢိဳလ္က စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္း ရွိေၾကာင္း ထင္ရွားလို႕ပါ။

ေျဖ - အတိအက် မွန္ပါတယ္။ အသား မစားတဲ့ လူက စိတ္ထား မျဖဴစင္ဘဲ ရွိတတ္သလို အသားစားတဲ့လူက စိတ္ႏွလံုး ျဖဴစင္ေနတာလဲ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဗုဒၶတရားေတာ္မွာ အေရးႀကီးတာက စိတ္ႏွလံုးရဲ႕ အရည္အခ်င္းပါ။ အစားအစာမွာပါတဲ့ အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ မ်ားစြာေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ အသားမစားဖို႕က်ေတာ့ သိပ္ဂ႐ုစိုက္ၾကတယ္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္တာ၊ မ႐ိုးေျဖာင့္တာ၊ ရက္စက္တာ၊ မနာလို ၀န္တိုတာေတြ ကိုေတာ့ ေၾကာင့္ၾကခံၿပီး မစဥ္းစားၾကဘူး။ လုပ္ဖို႕ လြယ္ကူတဲ့ အစားအစာ ေျပာင္းလဲတာကိုေတာ့ လုပ္ၾကတယ္။ လုပ္ဖို႕ ခက္တဲ့ စိတ္ထား ေျပာင္းဖို႕က်ေတာ့ မလုပ္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သက္သတ္လြတ္စားသူ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ ဗုဒၶဘာသာမွာ အေရး အႀကီးဆံုးက စိတ္ထား ျဖဴစင္ဖို႕ပဲဆိုတာ မွတ္ထားပါ။

 ................................

http://www.venvicitta.com/2011/03/blog-post_03.html

မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

Read More

ျဖဴးဆရာေတာ္ ဦးနရပတိိ ေဟာႀကားေတာ္မူေသာတရားေတာ္(mp3)

Mp3 Disc 1

၁။ မီးေလာင္ၿပင္မွာပြင္႔ေသာပန္း 

၂။ ပါေ၀ယ်ကဆင္ တိုက္ ပဲြ၀င္္ 

   (၂၂-၁၂-၁၉၇၈) ၁၃၄၀ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လျပည္႕ေက်ာ္ ၈ရက္ေန႔ည

၃။ ဘယ္ကုသိုလ္အၿမတ္ ဆံုးပါလိမ္႔  

    (၁၈-၁၂-၁၉၈၃) ၁၃၄၅ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁၄ရက္ေန႔ည
၄။ ၀ိပႆနာအားထုတ္ရၿခင္းအၾကာင္း ။ ၀ိပႆနာအက်ဳိး ခ်စ္ၿမတ္ႏိုး

    (၂-၇-၁၉၉၂) ၁၃၅၄ ခုႏွစ္ ၀ါဆိုလဆန္း ၂ရက္ေန႔လည္
၅။ ေဘးလြတ္ရာသြား အိုလူသား

    (၁၂-၁၂-၁၉၉၂) ၁၃၅၄ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လျပည္႕ေက်ာ္ ၃ရက္ေန႔ည
၆။ သံဃဂုဏပကာသကသုတၲန္

   (၂၀-၅-၁၉၉၃) ၁၃၅၅ ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည္႕ေက်ာ္ ၁၅ရက္ေန႔ည
၇။ အေ႐ွ႔မွေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ

   (၁၇-၁၂-၁၉၉၃) ၁၃၅၅ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၄ရက္ေန႔လည္

 

Mp3 Disc 2

၁။ ေသြးနဲ႔ေရးတဲ႔သာသနာ

    (၂၂-၁၂-၁၉၉၄) ၁၃၅၆ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လျပည္႕ေက်ာ္ ၅ရက္ေန႔ည
၂။ မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္

    (၂၃-၁၂-၁၉၉၄) ၁၃၅၆ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လျပည္႕ေက်ာ္ ၆ရက္ေန႔ည
၃။ ရင္မွာစြဲရမည္႔ ပုလဲရတနာ 

    (၉-၁၂-၁၉၉၅) ၁၃၅၇ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လျပည္႕ေက်ာ္ ၃ရက္ေန႔ည
၄။ ခရီးသြား ခရီးနား 

    (၂၈-၁၂-၁၉၉၆) ၁၃၅၈ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လျပည္႕ေက်ာ္ ၃ရက္ေန႔ည
၅။ စာအံသံၾကားလို႔ တရားရ 

    (၂၁-၁၂-၁၉၉၇) ၁၃၅၉ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လျပည္႕ေက်ာ္ ၇ရက္ေန႔ည
၆။ အေမ႔ေက်းဇူးမေက် ငါမေသ

  (၃၀-၇-၁၉၉၈) ၁၃၆၀ ခုႏွစ္ ေတာ္သလင္းလဆန္း ၉ရက္ေန႔ည

 

Mp3 Disc 3

၁။ ရတနာထိုက္တဲ႔ ခ်စ္သမီး 

    (၅-၁၂-၁၉၉၈) ၁၃၆၀ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လျပည္႕ေက်ာ္ ၂ရက္ေန႔ည
၂။ အသက္ေသေသာ္လည္း မ်က္ရည္မက် 

    (၉-၁၂-၁၉၉၈) ၁၃၆၀ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လျပည္႕ေက်ာ္ ၆ရက္ေန႔ည
၃။ ေကာင္းမွေကာင္း 

    (၁၅-၁၂-၁၉၉၈) ၁၃၆၀ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လျပည္႕ေက်ာ္ ၁၂ရက္ေန႔ည
၄။ စံၿပကုသိုလ္႐ွင္သူ႔လိုၿဖစ္ေစခ်င္

    (၁၆-၁၂-၁၉၉၈) ၁၃၆၀ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လျပည္႕ေက်ာ္ ၁၃ရက္ေန႔ည
၅။ ဖိတ္ေခၚပါသည္ အိုေယာဂီ

    (၇-၃-၁၉၉၉) ၁၃၆၀ ခုႏွစ္ တေပါင္းလျပည္႕ေက်ာ္ ၆ရက္ေန႔ည
၆။ အၿဖဴနဲ႔အမဲ တမူကဲြတရား

  (၉-၈-၁၉၉၉) ၁၃၆၁ ခုႏွစ္ ေတာ္သလင္းလျပည္႕ေက်ာ္ ၁၅ရက္ေန႔လည္
 

Mp3 Disc 4

၁။ လူငါးေယာက္ႏွင္႔ ၾကီးေလးၾကီး

    (၁၉-၁၁-၁၉၉၉) ၁၃၆၁ ခုႏွစ္ ေတာ္သလင္းလဆန္း ၁၀ရက္ေန႔ည
၂။ တရားဂုဏ္ေတာ္ ႐ွိပူေဇာ္

    (၁၈-၁၂-၁၉၉၉) ၁၃၆၁ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁၁ရက္ေန႔ည
၃။ ကာမသုတၲန္ 

    (၂၃-၄-၂၀၀၀) ၁၃၆၂ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းတန္ခူးလျပည္႕ေက်ာ္ ၅ရက္ေန႔ည
၄။ သင္ဘာအတြက္လုပ္တာလဲ 

    (၉-၁၂-၂၀၀၀) ၁၃၆၂ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁၄ရက္ေန႔ည
၅။ ကံၾကမၼာ၀ဋ္ေၾကြး ေပးၿဖတ္နည္း

    (၁၄-၄-၂၀၀၁) ၁၃၆၂ ခုႏွစ္ တန္ခူးလျပည္႕ေက်ာ္ ၇ရက္ေန႔ည
၆။ အနီးနဲ႔အေ၀း သံုးနဲ႔ေလး

  (၁၅-၁၂-၂၀၀၁) ၁၃၆၃ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လျပည္႕ေန႕ည

 

Mp3 Disc 5

၁။ တရားနာေသာ ဖားကေလး

    (၂၂-၁၂-၂၀၀၂) ၁၃၆၄ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လျပည္႕ေက်ာ္ ၃ရက္ေန႔ည
၂။ (၇-၅.-၀၀၅) စကၤာပူႏိုင္ငံတြင္ေဟာၾကားေသာ - တရားပေဒသာ (၁)
၃။ (၈-၅-၂၀၀၅) စကၤာပူႏိုင္ငံတြင္ေဟာၾကားေသာ - တရားပေဒသာ (၂)

A BuddhismworldAdmin မွကူးယူထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္

Read More

"ေကာဏဂံုဘုရား"

ေကာဏဂံုဘုရား
ေကာဏဂံုဘုရား သည္ ကကုသန္ဘုရား၊ ဒီပကၤရာဘုရား၊ ေဂါတမဘုရား၊ ကႆပဘုရား စသည့္ ဘုရားႀကီး ငါးဆူမွ ပြင့္ေတာ္မူၿပီးေသာ ဘုရား ျဖစ္သည္။

[ျပင္ဆင္ရန္​] ဗုဒၶ၀င္
၁။ ကကုသန္ျမတ္စြာဘုရား၏ ေနာက္အဖို႔၌ (အလံုးစံုေသာ တရားတို႔ကို) ကိုယ္တုိင္ မွန္စြာသိေတာ္မူေသာ အေျခႏွစ္ေခ်ာင္းရွိသူ နတ္လူတို႔ထက္ ျမတ္ေတာ္မူေသာ ေလာက၏ အႀကီးအမွဴးျဖစ္၍ လူတို႔ထက္ ျမတ္ေတာ္မူေသာ ေကာဏာဂံုမည္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပြင့္ေတာ္မူေလ၏။

၂။ ထုိျမတ္စြာဘုရားသည္ (ပါရမီ) တရားဆယ္ပါးတို႔ကို ျဖည့္က်င့္၍ ဘ၀ခရီးခဲကို လြန္ေျမာက္ေတာ္မူေလ၏၊ (ကိေလသာ) အညစ္အေၾကး အားလံုးကို ေမွ်ာ၍ ျမတ္ေသာ ေဗာဓိဉာဏ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူေလ၏။

၃။ ေကာဏာဂံုျမတ္စြာဘုရားသည္ ဓမၼစၾကာကို ေဟာေတာ္မူသည္ရွိေသာ္ ကုေဋသံုးေသာင္းေသာ လူနတ္ ျဗဟၼာတို႔၏ (သစၥာေလးပါးကို) သိျခင္းသည္ ေရွးဦးစြာ (သိျခင္း) ျဖစ္ေလ၏။

၄။ သူတစ္ပါးတို႔၏ အယူ၀ါဒကို ႏွိမ္နင္းလ်က္ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပေတာ္မူသည္ ရွိေသာ္ ကုေဋႏွစ္ေသာင္းေသာ လူနတ္ ျဗဟၼာတို႔၏ (သစၥာေလးပါးကို) သိျခင္း သည္ ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ (သိျခင္း) ျဖစ္ေလ၏။

၅။ ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ (တန္ခိုး) အမ်ဳိးမ်ဳိး ဖန္ဆင္းျခင္းကို ျပဳၿပီးလွ်င္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္သို႔ ႂကြသြားေတာ္မူ၏၊ ထုိနတ္ျပည္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပ႑ဳကမၺလာေက်ာက္ဖ်ာ၌ (သီတင္းသံုး)ေနေတာ္မူ၏။

၆။ ထုိျမတ္စြာဘုရားသည္ (အဘိဓမၼာ) ခုနစ္က်မ္းတို႔ကို ေဟာေတာ္မူလ်က္ မိုးလပတ္ လံုးေနေတာ္မူ၏၊ (ထုိအခါ) ကုေဋတစ္ေသာင္းေသာ နတ္ ျဗဟၼာတို႔၏ (သစၥာေလးပါးကို) သိျခင္းသည္ သံုးႀကိမ္ေျမာက္(သိျခင္း) ျဖစ္ေလ၏။

၇။ နတ္ထက္ နတ္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ထုိျမတ္စြာဘုရား၏လည္း (ကိေလသာ) အညစ္အေၾကး ကင္းကုန္ေသာ ၿငိမ္သက္ေသာ စိတ္ရွိကုန္ေသာ တာဒိဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုကုန္ေသာ ရဟႏၲာတို႔၏ အစည္းအေ၀းသည္ တစ္ႀကိမ္သာ ျဖစ္ေလ၏။ ၈။ ထုိအခါ (ထုိအစည္းအေ၀းသည္) ၾသဃေလးပါးတို႔ကို လြန္ေျမာက္လ်က္ ေသျခင္းကို ဖ်က္ဆီးၿပီးကုန္ေသာ သံုးေသာင္းေသာ ရဟႏၲာတို႔၏ အစည္းအေ၀း သည္ ျဖစ္ေလ၏။

၉။ ထုိအခါ ငါသည္ မိတ္ေဆြအမတ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုလ်က္ စစ္သည္ ဗိုလ္ပါ မ်ားစြာရွိ ေသာ ပဗၺတမည္ေသာ မင္းျဖစ္ခဲ့၏။

၁၀။ ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးျမင္ျခင္းငွါ သြား၍ တရားေတာ္ကို နာၾကားၿပီး သည္ ရွိေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္တကြေသာ သံဃာကို ပင့္ဖိတ္လ်က္ အလိုရွိတုိင္း အလွဴကို ေပးလွဴၿပီးလွ်င္ -

၁၁။ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ တပည့္သာ၀ကတို႔အား ပ႗ဳဏၰတုိင္းျဖစ္ အထည္ စိန္႔တုိင္း ျဖစ္ အထည္ကို လည္းေကာင္း၊ ပိုးထည္ ကမၺလာ (သကၠလတ္) ထည္ကို လည္းေကာင္း၊ ေရႊေျခနင္းကို လည္းေကာင္း ေပးလွဴခဲ့၏။

၁၂။ ထုိျမတ္စြာဘုရားသည္လည္း သံဃာ့အလယ္၌ ထုိင္ေန၍ ငါ့ကို ဤမင္းသည္ ဤ ဘဒၵကမၻာ၌ပင္ ဘုရား ျဖစ္လတၱံ႕ဟု ဗ်ာဒိတ္စကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။

၁၃။ ထုိအခါ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ေကာင္းေသာ ကပိလၿမိဳ႕မွ ထြက္၍။ပ။ ဤ(ေဂါတမ) ျမတ္စြာဘုရား၏ မ်က္ေမွာက္၌ ျဖစ္ရပါလိုကုန္၏ (ဟု ဆုေတာင္းကုန္၏)။

၁၄။ (ငါသည္) ျမတ္စြာဘုရား၏ စကားကို ၾကားနာရ၍ စိတ္ကို အလြန္ၾကည္ၫို ေစခဲ့၏၊ ပါရမီဆယ္ပါးတို႔ကို ျဖည့္က်င့္ျခင္းငွါ လြန္ကဲေသာ အက်င့္ကို ေဆာက္ တည္ ခဲ့၏။

၁၅။ ငါသည္ သဗၺညဳတဉာဏ္ကို ရွာမွီးစဥ္ ျမတ္စြာဘုရားအား အလွဴကို ေပးလွဴ၍ ႀကီးက်ယ္ေသာ မင္းစည္းစိမ္ကို စြန္႔ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားအထံ၌ ရဟန္းျပဳခဲ့၏။

၁၆။ (ေကာဏာဂံုျမတ္စြာဘုရား၏) ၿမိဳ႕ေတာ္သည္ {ေသာဘ၀တီ} မည္၏၊ မင္းသည္ {ေသာဘ} အမည္ ရွိသူျဖစ္၏၊ ထုိၿမိဳ႕၌ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေဆြေတာ္ မ်ဳိးေတာ္ အေပါင္းသည္ ေန၏။

၁၇။ နတ္ လူတို႔၏ ဆရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ ေကာဏာဂံု ျမတ္စြာဘုရား၏ ခမည္း ေတာ္သည္ {ယညဒတၱပုဏၰား} ျဖစ္၏၊ မယ္ေတာ္သည္ {ဥတၱရာ}မည္၏။

၁၈။ ထုိဘုရားေလာင္းသည္ အႏွစ္သံုးေထာင္တို႔ပတ္လံုး နန္းေတာ္ကို အုပ္စိုး၍ ေန၏၊ (ထုိဘုရားေလာင္းအား) တုသိတ သႏၲဳသိတ သႏၲဳ႒အားျဖင့္ ျမတ္ေသာ ျပာသာဒ္ သံုးေဆာင္တို႔သည္ ရွိကုန္၏။

၁၉။ ေကာင္းစြာ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ ေမာင္းမတို႔သည္ မယုတ္မေလ်ာ့ တစ္ေသာင္း ေျခာက္ေထာင္(တိတိ) ရွိကုန္၏၊ မိဖုရားသည္ {႐ုစိဂတၱာ} မည္၏၊ သားေတာ္သည္ {သတၳ၀ါဟ} မည္၏။

၂၀။ ဘုရားေလာင္းသည္ နိမိတ္ေလးပါးတို႔ကို ေတြ႕ျမင္၍ ဆင္ယာဥ္ျဖင့္ ေတာ ထြက္ေတာ္မူ၏၊ ေျခာက္လပတ္လံုး ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းျခင္း လုံ႔လကို အားထုတ္ ေတာ္မူ၏။

၂၁။ ႀကီးေသာ လုံ႔လ ရွိေတာ္မူေသာ လူတို႔ထက္ ျမတ္ေသာ ေကာဏာဂံုျမတ္စြာ ဘုရားသည္ ျဗဟၼာမင္း ေတာင္းပန္အပ္သည္ျဖစ္၍ မိဂဒါ၀ုန္ (သမင္ေတာ) ၌ ဓမၼစၾကာကို ေဟာေတာ္မူ၏။

၂၂။ ဘိယ်သသည္ လည္းေကာင္း၊ ဥတၱရသည္ လည္းေကာင္း ေကာဏာဂံု ျမတ္စြာ ဘုရား၏ ျမတ္ေသာတပည့္ {အဂၢသာ၀က}တို႔ ျဖစ္ကုန္၏။ ေကာဏာဂံု ျမတ္စြာဘုရား၏ အလုပ္ အေကြၽးသည္ {ေသာတၳိဇ}မည္၏။

၂၃။ သမုဒၵါသည္ လည္းေကာင္း၊ ဥတၱရာသည္ လည္းေကာင္း ျမတ္ေသာ တပည့္မ {အဂၢသာ၀ိကာ} တို႔ ျဖစ္ကုန္၏။ ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ ေဗာဓိပင္ကို ေရသဖန္းပင္ ဟူ၍ ေခၚဆိုအပ္၏။

၂၄။ ဥဂၢသည္ လည္းေကာင္း၊ ေသာမေဒ၀သည္ လည္းေကာင္း ျမတ္ေသာ အလုပ္အေကြၽး ဒါယကာ {အဂၢဥပ႒က}တို႔ ျဖစ္ကုန္၏။ သီ၀လာသည္ လည္း ေကာင္း၊ သာမာသည္ လည္းေကာင္း ျမတ္ေသာ အလုပ္အေကြၽး ဒါယိကာမ {အဂၢဥပ႒ိကာ} တို႔ ျဖစ္ကုန္၏။

၂၅။ ထုိျမတ္စြာဘုရားသည္ အရပ္ေတာ္ အျမင့္အားျဖင့္ အေတာင္သံုးဆယ္ ျမင့္ေတာ္မူ၏၊ ဖို (မိုက္ခြက္)၌ (တည္ေသာ) ေရႊကဲ့သို႔ ဤအတူ ေရာင္ျခည္တို႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္လ်က္ ရွိေတာ္မူ၏။

၂၆။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရား၏ အသက္သည္ အႏွစ္သံုးေသာင္း ရွိ၏၊ ထုိျမတ္စြာ ဘုရားသည္ ထုိမွ်ေလာက္ အသက္တည္ေနလ်က္ မ်ားစြာေသာ သတၱ၀ါအေပါင္း ကို ကယ္တင္ေတာ္ မူ၏။

၂၇။ ထုိျမတ္စြာဘုရားသည္ (ေဗာဓိပကၡိယတရားဟူေသာ) ဓမၼေစတီကို တည္ ေဆာက္၍ (သစၥာေလးပါး) တရားတံခြန္ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ တရားပန္းကံုး ကို ကံုးၿပီးလွ်င္ တပည့္သာ၀ကႏွင့္တကြ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူေလ၏။

၂၈။ ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ ႀကီးစြာေသာ (တန္ခိုး၏) ျပန္႔ေျပာျခင္းရွိေသာ တပည့္ {သာ၀က} အေပါင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ အသေရရွိေသာ (ေလာကုတၱရာ) တရားကို ျပေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လည္းေကာင္း ထုိအားလံုးသည္ပင္ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေလၿပီ။ အလံုးစံုေသာ သခၤါရတို႔သည္ အခ်ည္းႏွီးတို႔သာ ျဖစ္ကုန္ သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

၂၉။ ေကာဏာဂံုျမတ္စြာဘုရားသည္ ပဗၺတာရာမေက်ာင္းတုိက္၌ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူ၏၊ (ထုိျမတ္စြာဘုရား၏) ဓာတ္ေတာ္သည္ (ထုိထုိအရပ္မ်က္ႏွာတို႔၌ ) ပ်ံ႕ႏွံ႔လ်က္ရွိေလသတည္း။

ေကာဏာဂမနဗုဒၶ၀င္ ၿပီး၏။
https://www.facebook.com/mudonwaingaung

Read More

"ကကုသန္ဘုရား"

ကကုသန္ဘုရား
ကကုသန္ဘုရား သည္ ကမၼကိေလသတရား၊ ဒီပကၤရာဘုရား၊ ေဂါတမဘုရား၊ ကႆပဘုရား စသည့္ ဘုရားႀကီး ငါးဆူမွ ပြင့္ေတာ္မူၿပီးေသာ ဘုရား ျဖစ္သည္။ ဘုရားငါးဆူပြင့္ရာ ဤ ဘဒၵကမၻာအတြင္း ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ၿပီးေသာ ဘုရားေလးဆူအနက္ ပထမဦးဆုံး ပြင့္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ျဖစ္သည္။

ေခမံျပည္မွ အဂၢိဒတၳပုဏၰားႏွင့္ ဝိသာခါပု​​​ေဏၰးမတို႔၏သားျဖစ္။ အရြယ္ေရာက္ေသာ္ သင့္ျမတ္ေသာ သတို႔သမီးႏွင့္ လက္ထပ္ထိမ္းျမား၏၊ သားေတာ္ဥတၱရကို ဖြားျမင္ၿပီးေနာက္ ေလာကီ စည္းစိမ္ကို စြန႔္ပယ္ကာ ေတာထြက္ေတာ္မူသည္။ ရွစ္လ-ကာမ~ ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ကိုကၠိဳ႕ေဗာဓိပင္ရင္းဝယ္ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကို ရရွိ၍ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူသည္။ ထိုျမတ္စြာဘုရား၏ အဂၢသာဝက တပည့္ႏွစ္ပါးကား ရွင္ဝိဓူရႏွင့္ ရွင္သိဥၥီဝတို႔ျဖစ္သည္။ အလုပ္ အေႂကြး (တပည့္)ကား ရွင္ဗဒၶိေဇာ ျဖစ္သည္။ ထိုျမတ္စြာဘုရား၏ ဉာဏ္ေတာ္အျမင့္သည္ အေတာင္ ေလးဆယ္ ျဖစ္၏၊ သက္ေတာ္ အႏွစ္သုံးေသာင္း ႏွစ္ေထာင္တြင္ ေခမာ႐ုံတြင္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူရာ ႂကြင္းေသာဓာတ္ေတာ္အစုကို ဌာပနာ၍ တစ္ဂါဝုတ္ျမင့္ေသာ ေစတီေတာ္ကို တည္ထားကိုးကြယ္ၾကသည္။ ထိုေခတ္ထိုအခါက လူတို႔၏သက္တမ္းမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၄ ေသာင္းျဖစ္သည္။

[ျပင္ဆင္ရန္​] ဗုဒၶ၀င္
၁။ ေ၀ႆဘူျမတ္စြာဘုရား၏ ေနာက္အဖို႔၌ အေျခႏွစ္ေခ်ာင္းရွိသူ လူနတ္တို႔ထက္ ျမတ္ေတာ္မူေသာ မႏႈိင္းယွဥ္ႏိုင္ေသာ ဂုဏ္ရွိေတာ္မူေသာ (ထိပါးရန္) ခ်ဥ္းကပ္၀ံ့ ေသာသူ ရွိေတာ္မမူေသာ အမည္အားျဖင့္ ကကုသႏၶမည္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား သည္ ပြင့္ေတာ္မူေလ၏။

၂။ ေႏွာင္အိမ္ကို ဖ်က္ဆီး၍ သြားေသာ ျခေသၤ့ကဲ့သို႔ ထုိျမတ္စြာဘုရားသည္ လည္း အလံုးစံုေသာဘ၀ကို ခြါဖ်က္၍ ပါရမီအက်င့္၌ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ လ်က္ ျမတ္ေသာ ေဗာဓိဉာဏ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူေလ၏။

၃။ ေလာက၏ ေရွ႕သြားျဖစ္ေသာ ကကုသန္ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဓမၼစၾကာကို ေဟာေတာ္မူသည္ရွိေသာ္ ကုေဋေလးေသာင္းေသာ လူ နတ္ ျဗဟၼာတို႔၏ (သစၥာ ေလးပါး) တရားကို သိျခင္းသည္ (ေရွးဦးစြာသိျခင္း) ျဖစ္၏။

၄။ ေရးျခစ္မထင္ ေကာင္းကင္၌ (ေရမီး) အစံုအစံုဟူေသာ တန္ခိုးအမ်ဳိးမ်ဳိး ဖန္ဆင္းျခင္းကို ျပဳ၍ ကုေဋသံုးေသာင္းေသာ လူ နတ္ ျဗဟၼာတို႔အား (သစၥာ ေလးပါးကို ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္) သိေစေတာ္မူ၏။

၅။ နရေဒ၀ဘီလူးအား ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ သစၥာေလးပါးကို ျပရာအခါ၌ (နတ္လူ တို႔၏ သံုးႀကိမ္ေျမာက္ သစၥာေလးပါး) တရားကို သိျခင္းသည္ ဂဏန္းသခ်ၤာ အားျဖင့္ မေရတြက္ ႏိုင္ေခ်။

၆။ ကကုသန္ျမတ္စြာဘုရား၏ (ကိေလသာ) အညစ္အေၾကး ကင္းကုန္ေသာ ၿငိမ္သက္ေသာစိတ္ ရွိကုန္ေသာ တာဒိဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုကုန္ေသာ ရဟႏၲာတို႔၏ အစည္းအေ၀းသည္ တစ္ႀကိမ္သာရွိေလ၏။

၇။ ထုိအခါ ထုိအစည္းအေ၀းသည္ အာသေ၀ါတည္းဟူေသာ ရန္အေပါင္း ကုန္ျခင္း ေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းေသာ (အရိယာ) ဘံုသို႔ အစဥ္ေရာက္ကုန္ေသာ ရဟႏၲာ ေလးေသာင္းတို႔၏ အစည္းအေ၀း ျဖစ္ေလ၏။

၈။ ထုိအခါ ငါသည္ ေခမ မည္ေသာ မင္းျဖစ္ခဲ့၏။ ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား လည္းေကာင္း၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ သားေတာ္အား လည္းေကာင္း မ်ားစြာေသာ အလွဴကို လွဴၿပီးလွ်င္-

၉။ သပိတ္ သကၤန္း မ်က္စဥ္း ပ်ားမုန္႔ဆုပ္တို႔ကိုလည္း လွဴ၍ ေတာင့္တအပ္ရာ ေကာင္းျမတ္ေသာ ဤလွဴဖြယ္ ၀တၳဳအားလံုးကို စီရင္လွဴဒါန္းခဲ့၏။

၁၀။ သတၱ၀ါတို႔ကို ဆံုးမေတာ္မူတတ္ေသာ ထုိ ကကုသန္ျမတ္စြာဘုရားသည္ လည္း ငါ့ကို ဤမင္းသည္ ဤဘဒၵကမၻာ၌ပင္ ဘုရားျဖစ္လတၱံ႔ဟု ဗ်ာဒိတ္စကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။

၁၁။ ထုိအခါ ဤမင္းသည္ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ကပိလၿမဳိ႕မွ ထြက္၍။ပ။ ဤ(ေဂါတမ) ျမတ္စြာဘုရား၏ မ်က္ေမွာက္၌ ျဖစ္ရပါလိုကုန္၏ (ဟု ဆုေတာင္း ကုန္၏)။

၁၂။ ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ စကားကို ၾကားနာရ၍ စိတ္ကို အလြန္ၾကည္ၫိုေစခဲ့၏၊ ပါရမီ ဆယ္ပါးတို႔ကို ျဖည့္က်င့္ျခင္းငွာ လြန္ကဲေသာ အက်င့္ကို ေဆာက္တည္ခဲ့၏။

၁၃။ (ထုိျမတ္စြာဘုရား၏) ၿမိဳ႕ေတာ္သည္ ေခမာ၀တီ မည္၏၊ ထုိအခါ ငါသည္ ေခမအမည္ ရွိသူျဖစ္၏၊ ငါသည္ သဗၺညဳတဉာဏ္ကို ရွာမွီးစဥ္ ထုိျမတ္စြာဘုရား အထံ၌ ရဟန္း ျပဳခဲ့၏။

၁၄။ နတ္ လူတို႔၏ ဆရာျဖစ္ေသာ ကကုသန္ျမတ္စြာဘုရား၏ ခမည္းေတာ္သည္ အဂၢိဒတၱပုဏၰား ျဖစ္၏၊ မယ္ေတာ္သည္ ၀ိသာခါ မည္၏။

၁၅။ ထုိေခမၿမိဳ႕၌ လူတို႔တြင္ ျမတ္သည္ ျဖစ္၍ ခ်ီးမြမ္းအပ္ေသာ ျမတ္ေသာ ဇာတ္ရွိေသာ မ်ားေသာ အျခံအရံရွိေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ အေပါင္းသည္ ေနေလ၏။

၁၆။ ထုိဘုရားေလာင္းသည္ အႏွစ္ေလးေထာင္တို႔ပတ္လံုး နန္းေတာ္ကို အုပ္စိုး၍ ေန၏၊ (ထုိဘုရားေလာင္းအား) ကာမ ကာမ၀ဏၰ ကာမသုဒၶိမည္ေသာ ျမတ္ေသာ ျပာသာဒ္သံုးေဆာင္တို႔သည္ ရွိကုန္၏။

၁၇။ ေကာင္းစြာ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ ေမာင္းမတို႔သည္ သံုးေသာင္းတိတိ ရွိကုန္ ၏၊ (ဘုရားေလာင္း၏) မိဖုရားသည္ ေရာစိနီ မည္၏၊ သားေတာ္သည္ ဥတၱရ မည္၏။

၁၈။ ဘုရားေလာင္းသည္ နိမိတ္ေလးပါးတို႔ကို ေတြ႕ျမင္၍ ရထားယာဥ္ျဖင့္ ေတာထြက္ေတာ္မူ၏။ မယုတ္မေလ်ာ့ ရွစ္လတို႔ပတ္လံုး ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းျခင္း လုံ႔လကို အားထုတ္ေတာ္ မူ၏။

၁၉။ ႀကီးျမတ္ေသာ လုံ႔လရွိေသာ လူတို႔ထက္ျမတ္၍ ေရွ႕သြားေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ ေတာ္မူ ေသာကကုသန္ျမတ္စြာဘုရားသည္ ျဗဟၼာမင္း ေတာင္းပန္အပ္သည္ျဖစ္၍ မိဂဒါ၀ုန္ (သမင္ေတာ)၌ ဓမၼစၾကာကို ေဟာေတာ္မူ၏။

၂၀။ ၀ိဓုရသည္ လည္းေကာင္း၊ သဥၨီ၀သည္ လည္းေကာင္း ကကုသန္ျမတ္စြာ ဘုရား၏ ျမတ္ေသာ တပည့္ အဂၢသာ၀က တို႔ ျဖစ္ကုန္၏၊ အလုပ္အေကြၽးသည္ ဗုဒၶိဇ မည္၏။

၂၁။ သာမာသည္ လည္းေကာင္း၊ စမၸာသည္ လည္းေကာင္း ျမတ္ေသာ တပည့္မ အဂၢသာ၀ိကာ တို႔ ျဖစ္ကုန္၏၊ ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ ေဗာဓိပင္ကို ကုကၠိဳပင္ဟူ၍ ေခၚဆိုအပ္၏။

၂၂။ အစၥဳတသည္ လည္းေကာင္း၊ သုမနသည္ လည္းေကာင္း ျမတ္ေသာ အလုပ္ အေကြၽး ဒါယကာအဂၢဥပ႒က တို႔ျဖစ္ကုန္၏။ နႏၵာသည္ လည္းေကာင္း၊ သုနႏၵာ သည္ လည္းေကာင္း ျမတ္ေသာ အလုပ္အေကြၽး ဒါယိကာမ အဂၢဥပ႒ိကာ တို႔ ျဖစ္ကုန္၏။

၂၃။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အေတာင္ ေလးဆယ္တုိင္ေအာင္ ျမင့္ေတာ္မူ၏၊ ေရႊ အဆင္း ရွိေသာ ကိုယ္ေတာ္ေရာင္သည္ ထက္၀န္းက်င္ ဆယ္ယူဇနာတုိင္ ေအာင္ ေျပးသြား (ကြန္႔ျမဴး) လ်က္ရွိ၏။

၂၄။ ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ အသက္တမ္းသည္ အႏွစ္ေလးေသာင္း ရွိ၏၊ ထုိျမတ္စြာ ဘုရားသည္ ထုိမွ်ေလာက္ အသက္တည္ေနလ်က္ မ်ားစြာေသာ သတၱ၀ါအေပါင္း ကို ကယ္တင္ေတာ္မူ၏။

၂၅။ ထုိျမတ္စြာဘုရားသည္ နတ္ႏွင့္တကြေသာ ေလာက၌ ေယာက်္ားç မိန္းမတို႔၏ အက်ဳိးငွါ တရားတည္းဟူေသာ ေစ်းကို ျဖန္႔ခင္း၍ ျခေသၤ့မင္းကဲ့သို႔ စကားေတာ္ ကို မိန္႔ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ တပည့္သာ၀ကႏွင့္တကြ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူေလ၏။

၂၆။ အဂၤါရွစ္ပါးရွိေသာ စကားသံႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လည္းေကာင္း၊ အျမဲမက်ဳိးမေပါက္ေသာ သီလရွိေသာ သာ၀ကအစံုတို႔သည္ လည္းေကာင္း ထုိအားလံုးသည္ပင္ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေလၿပီ။ အလံုးစံုေသာ သခၤါရ တို႔သည္ အခ်ည္းႏွီးတို႔သာ ျဖစ္ကုန္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

၂၇။ ကကုသန္ဘုရားျမတ္သည္ ေခမာရာမေက်ာင္းတုိက္၌ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူ၏၊ ထုိေက်ာင္းတုိက္၌ပင္ ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ ေစတီ(ပုထုိး)ေတာ္သည္ ေကာင္းကင္ သို႔ တစ္ဂါ၀ုတ္ တုိင္ေအာင္ျမင့္လ်က္ တည္ရွိေလသတည္း။ ။ ကကုသႏၶဗုဒၶ၀င္ ၿပီး၏။
https://www.facebook.com/mudonwaingaung

Read More

"ကႆပဘုရား"

ကႆပဘုရား သည္ ကကုသန္ဘုရား၊ ဒီပကၤရာဘုရား၊ ေဂါတမဘုရား စသည့္ ဘုရားႀကီး ငါးဆူမွ ေနာင္ပြင့္ေတာ္မူမည္ ဘုရား ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ စစ္ကုိင္းတုိင္း၊ ယင္းမာပင္ၿမိဳ႕နယ္ အေလာင္းေတာ္ ကႆဖ ကုန္းေျမတြင္ ေနာင္ပြင့္ေတာ္မူမည္ ဘုရားေလာင္း ရွိသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။
ဗုဒၶ၀င္
၁။ ေကာဏာဂံုျမတ္စြာဘုရား၏ ေနာက္အဖို႔၌ အေျခႏွစ္ေခ်ာင္းရွိသူ နတ္, လူတို႔ ထက္ ျမတ္ေတာ္မူေသာ တရားမင္း ျဖစ္ေတာ္မူေသာ အလင္းေရာင္ကို ျပဳေတာ္မူ တတ္ေသာ အႏြယ္အားျဖင့္ ကႆပမည္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပြင့္ေတာ္မူ၏။

၂။ ထုိျမတ္စြာဘုရားသည္ အလွဴခံသူတို႔အား မ်ားစြာေသာ ထမင္း အေဖ်ာ္ ေဘာဇဥ္အလွဴကို ေပးလွဴ၍ စိတ္ အလို ကို ျပည့္ေစၿပီးလွ်င္ ႏြားျခံကို ဖ်က္ဆီး၍ သြားေသာ ႏြားလားကဲ့သို႔ အမ်ဳိးအိမ္ကို စြန္႔လႊတ္လ်က္ ျမတ္ေသာေဗာဓိဉာဏ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူ၏။

၃။ ေလာက၏ ေရွ႕သြား ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ကႆပျမတ္စြာဘုရားသည္ ဓမၼစၾကာ ကို ေဟာေတာ္မူသည္ ရွိေသာ္ ကုေဋႏွစ္ေသာင္းေသာ လူ နတ္ ျဗဟၼာတို႔၏ သစၥာေလးပါးကို သိျခင္းသည္ ေရွးဦးစြာ (သိျခင္း)ျဖစ္ေလ၏။

၄။ အၾကင္အခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေလာက၌ ေလးလပတ္လံုး ေဒသစာရီ လွည့္လည္ေတာ္မူ၏၊ ထုိအခါ ကုေဋတစ္ေသာင္းေသာ လူ နတ္ ျဗဟၼာတို႔၏ သစၥာေလးပါးကို သိျခင္းသည္ ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ (သိျခင္း) ျဖစ္ေလ၏။

၅။ အၾကင္အခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေရမီးအစံု အစံုျဖစ္ေသာ တန္ခိုးအမ်ဳိးမ်ဳိး ဖန္ဆင္းျခင္းကို ျပဳ၍ (သဗၺညဳတ) ဉာဏ္သေဘာကို မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏၊ ထုိအခါ ကုေဋငါးေထာင္ေသာ လူ နတ္ ျဗဟၼာတို႔၏ သစၥာေလးပါးကို သိျခင္းသည္ သံုးႀကိမ္ေျမာက္ (သိျခင္း) ျဖစ္ေလ၏။

၆။ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ေကာင္းေသာ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၌ သုဓမၼာသဘင္သည္ ရွိ၏၊ ထုိသုဓမၼာသဘင္၌ အဘိဓမၼာတရားကို ေဟာေတာ္မူ၏၊ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရား သည္ ကုေဋသံုးေထာင္ေသာနတ္ (ျဗဟၼာ)တို႔အား သစၥာေလးပါးကို သိေစေတာ္ မူ၏။

၇။ ေနာက္အခါ နရေဒ၀ဘီလူးအား တရားေဟာေတာ္မူရာ၌ ထုိနတ္ လူတို႔၏ သစၥာေလးပါးကို သိျခင္းတို႔သည္ ဂဏန္းသခၤ်ာအားျဖင့္ မေရတြက္ႏိုင္ကုန္။

၈။ ထုိျမတ္စြာဘုရားအား ကိေလသာ အညစ္အေၾကး ကင္းကုန္ေသာ ၿငိမ္သက္ေသာ စိတ္ရွိကုန္ေသာ တာဒိဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုကုန္ေသာ ရဟႏၲာတို႔၏ အစည္းအေ၀းသည္ တစ္ႀကိမ္ သာ ျဖစ္ေလ၏။

၉။ ထုိအစည္းအေ၀းသည္ ရွက္ျခင္း ဟိရီ အက်င့္ သီလ အားျဖင့္ တူညီကုန္ေသာ ပုထုဇဥ္ ေသာတာပန္စသည္ကို လြန္ေျမာက္ကုန္ေသာ ႏွစ္ ေသာင္းေသာ ရဟႏၲာတို႔၏ အစည္းအေ၀း ျဖစ္ေလ၏။

၁၀။ ထုိအခါ ငါသည္ ေဇာတိပါလလုလင္ဟု ေက်ာ္ၾကားလ်က္ ေဗဒင္ကို သရဇၩာယ္တတ္သူ၊ ေဗဒင္ကို ေဆာင္ႏိုင္သူ၊ သံုးမ်ဳိးေသာ ေ၀ဒက်မ္းတို႔၏ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ေရာက္သူ ျဖစ္ခဲ့၏။

၁၁။ ငါသည္ လကၡဏာက်မ္း၌ လည္းေကာင္း၊ ဣတိဟာသ (ပုရာဏ္) က်မ္း၌ လည္းေကာင္း၊ မိမိ(ပုဏၰားတို႔) အက်င့္တရား၌ လည္းေကာင္း ကမ္းတစ္ဖက္သို႔ ေရာက္သူ ေျမ အတတ္ ေကာင္းကင္အတတ္၌ လိမၼာသူ ၀ိဇၨာပညာကို သင္ၾကားၿပီးသူ အျပည့္အစံု တတ္ေျမာက္သူ ျဖစ္၏။

၁၂။ ကႆပျမတ္စြာဘုရားအား ႐ုိေသေလးစားျခင္း ရွိေသာ တုပ္၀ပ္က်ဳိးႏြံျခင္း ရွိေသာ သံုးခုေျမာက္ (အနာဂါမိ) ဖိုလ္ေၾကာင့္ တဏွာမီး ၿငိမ္းၿပီးေသာ ဃဋိကာရ မည္ေသာ အလုပ္ အေကြၽးသည္ ရွိေလ၏။

၁၃။ ဃဋိကာရသည္ ငါ့ကို ေခၚယူ၍ ကႆပျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၏၊ (ငါသည္) ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ တရားကို နာၾကားရ၍ ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ အထံ၌ ရဟန္း ျပဳခဲ့၏။

၁၄။ ငါသည္ လုံ႔လ၀ီရိယကို အားထုတ္သူ ျဖစ္၍ ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္တို႔၌ လိမၼာ လ်က္ တစ္စံုတစ္ရာမွ် မဆုတ္ယုတ္ေစဘဲ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္ကို ျဖည့္က်င့္ခဲ့၏။

၁၅။ အၾကင္မွ်ေလာက္ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ေတာ္မူသည့္ အဂၤါကိုးပါးရွိေသာ ျမတ္စြာဘုရား အဆံုးအမ အားလံုးကို သင္ၾကား၍ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္ ကို တင့္တယ္ေစခဲ့၏။

၁၆။ ထုိျမတ္စြာဘုရားသည္လည္း ငါ၏ အံ့ၾသဖြယ္အက်င့္ကို ျမင္၍ ဗ်ာဒိတ္စကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏- ဤရဟန္းသည္ ဤဘဒၵကမၻာ၌ပင္ ဘုရားျဖစ္လတၱံ႕။

၁၇။ ထိုအခါ ဘုရားေလာင္းသည္ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ေကာင္းေသာ ကပိလၿမဳိ႕မွ ထြက္၍ ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းျခင္း လုံ႔လကို အားထုတ္၍ ျပဳႏိုင္ခဲေသာ အက်င့္ကို ျပဳက်င့္ၿပီးလွ်င္ ဘုရား ျဖစ္လတၱံ႕။

၁၈။ ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းသည္ ဆိတ္ေက်ာင္း ေညာင္ပင္ရင္း၌ ထုိင္၍ ထုိေညာင္ပင္ရင္း၌ ႏို႔ဃနာဆြမ္းကို ခံယူၿပီးလွ်င္ ေနရဥၨရာျမစ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္လတၱံ႕။

၁၉။ ေနရဥၨရာ ျမစ္ကမ္း၌ ႏို႔ဃနာကို ဘုဥ္းေပးၿပီးလွ်င္ နတ္တို႔ စီရင္အပ္ေသာ ျမတ္ေသာ လမ္းခရီးျဖင့္ ေဗာဓိပင္ရင္းသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လတၱံ႕။

၂၀။ ထို႔ေနာက္ လူတို႔ထက္ ျမတ္ေသာ မ်ားေသာ အျခံအရံ ရွိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာ ဘုရားအေလာင္းသည္ ေဗာဓိမ႑ိဳင္ကို လက္ယာရစ္ လွည့္ၿပီးလွ်င္ မာရ္ငါးပါး ကို ေအာင္ျမင္ရာ ျမတ္ေသာ ေနရာျဖစ္ေသာ ေဗာဓိပလႅင္ျမတ္၌ ထက္၀ယ္ဖြဲ႕ေခြ ထုိင္ေန၍ ပြင့္လတၱံ႕။

၂၁။ ဤျမတ္စြာဘုရား၏ မတ္ေတာ္အရင္းသည္ မာယာ မည္ေသာ မိဖုရားျဖစ္၍ ခမည္းေတာ္သည္ သုေဒၶါဒန မည္ေသာ မင္း ျဖစ္လတၱံ႕၊ ဤျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဂါတမ အမည္ရွိသည္ ျဖစ္လတၱံ႕။

၂၂။ ေကာလိတသည္ လည္းေကာင္း၊ ဥပတိႆသည္ လည္းေကာင္း အာသေ၀ါ မရွိကုန္ေသာ ရာဂကင္းကုန္ေသာ ၿငိမ္သက္ေသာ စိတ္ရွိကုန္ေသာ တည္တံ့ကုန္ ေသာ ျမတ္ေသာ တပည့္ အဂၢသာ၀က တို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံ႕။ အာနႏၵာ မည္ေသာ ရဟန္းသည္ အလုပ္အေကြၽးျဖစ္၍ ဤျမတ္စြာဘုရားကို လုပ္ေကြၽးလတၱံ႕။

၂၃။ ေခမာသည္ လည္းေကာင္း၊ ဥပၸလ၀ဏ္သည္ လည္းေကာင္း အာသေ၀ါ မရွိကုန္ေသာ ရာဂကင္းကုန္ေသာ ၿငိမ္သက္ေသာ စိတ္ရွိကုန္ေသာ တည္တံ့ကုန္ ေသာ ျမတ္ေသာတပည့္မ အဂၢသာ၀ိကာတို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံ႕။ ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ ေဗာဓိပင္ကို ေညာင္ဗုဒၶေဟပင္ဟု ေခၚဆိုအပ္၏။

၂၄။ စိတၱသည္ လည္းေကာင္း၊ ဟတၳာဠ၀ကသည္ လည္းေကာင္း ျမတ္ေသာ အလုပ္အေကြၽး ဒါယကာ အဂၢဥပ႒က တို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံ႕။ နႏၵမာတာသည္ လည္းေကာင္း၊ ဥတၱရာသည္ လည္းေကာင္း ျမတ္ေသာ အလုပ္အေကြၽး ဒါယိကာမ အဂၢဥပ႒ိကာ တို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံ႕ဟု ဗ်ာဒိတ္စကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။

၂၅။ လူ နတ္တို႔သည္ တူေသာသူ မရွိေသာ ကႆပျမတ္စြာဘုရား၏ ဤစကားကို ၾကားနာရကုန္သည္ရွိေသာ္ ဤရဟန္းကား ဘုရားေလာင္း ျဖစ္သတတ္ဟု အလြန္၀မ္းေျမာက္ ကုန္လ်က္-

၂၆။ ေႂကြးေၾကာ္သံတို႔ကို ျဖစ္ေစၾကကုန္၏၊ လက္ပန္းေပါက္လည္း ခတ္ၾကကုန္၏၊ ရႊင္လန္းလည္း ရႊင္လန္းၾကကုန္၏၊ ေလာကဓာတ္ တစ္ေသာင္း၌ နတ္ႏွင့္တကြ ေသာ လူတို႔သည္ လက္အုပ္ခ်ီ၍ ရွိခိုးၾကကုန္၏။

၂၇။ အကယ္၍ ငါတို႔သည္ ဤျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္ကို လြဲေခ်ာ္ကုန္အံ့၊ အနာဂတ္အဓြန္႔ ကာလတြင္ ဤ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရား၏ မ်က္ေမွာက္၌ ျဖစ္ရပါ လိုကုန္၏။

၂၈။ ျမစ္ကို ကူးကုန္ေသာ လူတို႔သည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ (တူ႐ူ) ဆိပ္ကမ္းကို လြဲေခ်ာ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ ေအာက္ဆိပ္ကမ္းတို႔ကို ယူ၍ ျမစ္ႀကီးကို ကူးကုန္ သကဲ့သို႔-

၂၉။ ဤအတူပင္ ငါတို႔အားလံုးသည္ ဤျမတ္စြာဘုရားကို အကယ္၍ လက္လႊတ္ရ ကုန္အံ့၊ အနာဂတ္ အဓြန္႔ကာလတြင္ ဤ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရား၏ မ်က္ေမွာက္၌ ျဖစ္ရပါ လိုကုန္၏ (ဟုဆုေတာင္းကုန္၏)။

၃၀။ ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ စကားကိုလည္း ၾကားနာရ၍ စိတ္ကို အလြန္ၾကည္ၫို ေစခဲ့၏၊ ပါရမီဆယ္ပါးတို႔ကို ျဖည့္က်င့္ျခင္းငွါ လြန္ကဲေသာ အက်င့္ကို ေဆာက္ တည္ခဲ့၏။

၃၁။ ငါသည္ ဤသို႔ သံသရာ၌ က်င္လည္ရသည္ရွိေသာ္ မေလ်ာ္ေသာ အက်င့္ကို ေရွာင္ၾကဥ္လ်က္ သမၼာသေမၺာဓိဉာဏ္၏ အေၾကာင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ျပဳႏိုင္ခဲေသာ (စြန္႔ျခင္းႀကီးငါးပါးစေသာ) အမႈကိုလည္း ျပဳအပ္ခဲ့ေလၿပီ။

၃၂။ ၿမဳိ႕ေတာ္သည္ ဗာရာဏသီ မည္၏၊ မင္းသည္ ကိကီ အမည္ရွိသူ ျဖစ္၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ အေပါင္းသည္ ထုိၿမဳိ႕၌ ေန၏။

၃၃။ ျမတ္ေသာ သီလစေသာ ဂုဏ္ကို ရွာမွီးေလ့ရွိေသာ ကႆပျမတ္စြာဘုရား၏ ထုိခမည္းေတာ္သည္ ျဗဟၼဒတၱပုဏၰား ျဖစ္၏၊ မယ္ေတာ္သည္ ဓန၀တီ မည္၏။

၃၄။ ထုိဘုရားေလာင္းသည္ အႏွစ္ႏွစ္ေထာင္တို႔ပတ္လံုး နန္းေတာ္ကို အုပ္စိုး၍ ေန၏၊ (ထုိဘုရားေလာင္းအား) ဟံသ ယသ သိရိနႏၵအားျဖင့္ ျမတ္ေသာ ျပာသာဒ္ သံုးေဆာင္တို႔သည္ ရွိကုန္၏။

၃၅။ ေကာင္းစြာ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ ေမာင္းမတို႔သည္လည္း ေလးေသာင္း ရွစ္ေထာင္ရွိကုန္၏၊ မိဖုရားသည္ သုနႏၵာ မည္၏၊ သားေတာ္သည္ ၀ိဇိတေသန မည္၏။

၃၆။ ဘုရားေလာင္းသည္ နိမိတ္ေလးပါးတို႔ကုိ ေတြ႕ျမင္၍ ျပာသာဒ္ျဖင့္ ေတာထြက္ ေတာ္မူ၏၊ ခုနစ္ရက္ပတ္လံုး ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းျခင္း လုံ႔လကုိ အားထုတ္ေတာ္မူ၏။

၃၇။ ႀကီးေသာ လုံ႔လရွိေတာ္မူေသာ ၊ လူတို႔ထက္ ျမတ္ေသာ ၊ လူတို႔၏ ေရွ႕သြား ျဖစ္ေသာ ကႆပျမတ္စြာဘုရားသည္ ျဗဟၼာမင္း ေတာင္းပန္အပ္သည္ ျဖစ္၍ မိဂဒါ၀ုန္ (သမင္ေတာ)၌ ဓမၼစၾကာကုိ ေဟာေတာ္မူ၏။

၃၈။ တိႆသည္ လည္းေကာင္း၊ ဘာရဒြါဇသည္ လည္းေကာင္း ကႆပျမတ္စြာ ဘုရား၏ ျမတ္ေသာတပည့္ အဂၢသာ၀က တို႔ ျဖစ္ကုန္၏။ အလုပ္အေကြၽးသည္ သဗၺမိတၱ မည္၏။

၃၉။ အႏုဠာသည္ လည္းေကာင္း၊ ဥ႐ုေ၀ဠာသည္ လည္းေကာင္း ျမတ္ေသာ တပည့္မ အဂၢသာ၀ိကာတို႔ ျဖစ္ကုန္၏။ ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ ေဗာဓိပင္ကို ပေညာင္ပင္ဟူ၍ ေခၚဆို အပ္၏။

၄၀။ သုမဂၤလသည္ လည္းေကာင္း၊ ဃဋိကာရသည္ လည္းေကာင္း ျမတ္ေသာ အလုပ္အေကြၽး ဒါယကာ အဂၢဥပ႒က တို႔ ျဖစ္ကုန္၏။ ၀ိဇိတေသနာသည္ လည္းေကာင္း၊ သဒၵါသည္ လည္းေကာင္း ျမတ္ေသာ အလုပ္အေကြၽး ဒါယိကာမ အဂၢဥပ႒ိကာ တို႔ ျဖစ္ကုန္၏။

၄၁။ ထုိျမတ္စြာဘုရားသည္ အျမင့္အားျဖင့္ အေတာင္ႏွစ္ဆယ္ ျမင့္လ်က္ ေကာင္းကင္၌ လွ်ပ္စစ္ႏြယ္ကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ၿဂိဳဟ္တို႔ျဖင့္ျပည့္ ျခံရံအပ္ေသာ လမင္းကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း တင့္တယ္ေတာ္မူ၏။

၄၂။ ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ အသက္တမ္းသည္ အႏွစ္ႏွစ္ေသာင္းရွိ၏၊ ထုိျမတ္စြာ ဘုရားသည္ ထုိမွ်ေလာက္ အသက္တည္ေနလ်က္ မ်ားစြာေသာ သတၱ၀ါအေပါင္း ကို ကယ္တင္ေတာ္မူ၏။

၄၃။ (ပရိယတၱိ) တရားတည္းဟူေသာ တစ္ဖက္ဆည္ကန္ကို ဖန္ဆင္းလ်က္ (စတုပါရိသုဒၶိစေသာ) သီလဟူေသာ နံ႔သာေပ်ာင္းကို ေပး၍ (ဟိရိ ၾသတၱပၸ) တရား၀တ္စံုကို ၀တ္ေစကာ (ေဗာဓိပကၡိယ) တရားပန္းကို ခြဲေ၀ၿပီးလွ်င္ -

၄၄။ လူမ်ားအက်ဳိးငွါ အညစ္အေၾကးကင္းေသာ (ေသာတာပတၱိမဂ္)တရားေၾကးမံု (မွန္)ကို တည္ထား၍ နိဗၺာန္ကို ေတာင့္တေသာ အခ်ဳိ႕သူတို႔သည္ ငါ၏ (သီလစေသာ) အဆင္တန္ဆာကို ၾကည့္႐ႈကုန္ေလာ့ဟု (တုိက္တြန္းၿပီးလွ်င္ ) -

၄၅။ သီလသင္တုိင္း (အကၤ်ီ)ကို ေပး၍ စ်ာန္ ခ်ပ္၀တ္မိန္ၫိုကို (ဖြဲ႕ေစလ်က္) မဂၢင္တရားဟူေသာ သားေရ၀တ္႐ံုကို ျခံဳေစၿပီးလွ်င္ ျမတ္ေသာ လုံ႔လဟူေသာ ခ်ပ္၀တ္ကို လည္းေကာင္း-

၄၆။ သတိဟူေသာ ကာကို လည္းေကာင္း၊ ထက္ေသာ ၀ိပႆနာဉာဏ္ လံွမကို လည္းေကာင္း၊ ကိေလသာေရာယွက္ျခင္းကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္ေသာ (ေလာကုတၱရာ) သီလကို လည္းေကာင္း၊ (အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္) တရားသန္လ်က္ျမတ္ကို လည္း ေကာင္း ေပး၍-

၄၇။ ၀ိဇၨာသံုးပါးဟူေသာ အဆင္တန္ဆာကို ေပးၿပီးလွ်င္ ဖိုလ္ေလးပါးတို႔ကို ဦးေဆာက္ပန္း (ျပဳလ်က္) အဘိညာဥ္ေျခာက္ပါးဟူေသာ အဆင္တန္ဆာကို လည္းေကာင္း၊ (ေလာကုတၱရာ) တရားပန္းပြင့္ အဆင္တန္ဆာကို လည္းေကာင္း ေပးလ်က္-

၄၈။ မေကာင္းမႈကို တားျမစ္ႏိုင္ေသာ (အရဟတၱဖိုလ္) သူေတာ္ေကာင္းတရားဟူ ေသာ ထီးျဖဴကို ေပး၍ ေဘးမဲ့ရာသို႔ ေရာက္ေၾကာင္း (အ႒ဂႋကမဂ္) ပန္းပြင့္ကို ဖန္ဆင္းၿပီးလွ်င္ ထုိျမတ္စြာဘုရားသည္ တပည့္ သာ၀ကႏွင့္တကြ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူၿပီ။

၄၉။ မႏႈိင္းယွဥ္ႏိုင္ေသာ ဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ (ထိပါးရန္) ခ်ဥ္းကပ္၀ံ့သူ ရွိေတာ္မမူေသာ ဤျမတ္စြာဘုရားသည္ လည္းေကာင္း၊ ေကာင္းစြာ ေဟာၾကား ေတာ္မူအပ္ေသာ လာလွည့္ ႐ႈလွည့္ဟု ဆိုထုိက္ေသာ ဤတရားရတနာသည္ လည္းေကာင္း-

၅၀။ ေကာင္းေသာ အက်င့္ရွိေသာ ဤအျမတ္ဆံုး သံဃာရတနာသည္ လည္း ေကာင္း ထုိအားလံုးသည္ပင္ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေလၿပီ။ အလံုးစံုေသာ သခၤါရတို႔သည္ အခ်ည္းႏွီးတို႔သာ ျဖစ္ကုန္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

၅၁။ မာရ္ငါးပါးကို ေအာင္ေတာ္မူေသာ မဟာကႆပ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေသတဗ်ာရာမ ေက်ာင္းတုိက္၌ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူ၏။ ထုိေက်ာင္းတုိက္၌ပင္ ထုိျမတ္စြာဘုရား၏ ပုထုိး(ေစတီ)သည္ အေစာက္ တစ္ယူဇနာ ျမင့္လ်က္ တည္ရွိေလသတည္း။
A BuddhismworldAdminမွကူးယူထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

Read More